"จุ๊บแจง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโทรศัพท์สยอง
วันนั้น...ดิฉันจำได้ มันเป็นวันศุกร์ตอนสิบโมงสิบนาที ดิฉันกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในที่ทำงาน ซึ่งเป็นฝ่ายบริหารของห้างสรรพสินค้าใหญ่แห่งหนึ่ง ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือของดิฉันก็ดังขึ้น
ตกใจจนแทบสะดุ้งเลยค่ะ...กำลังมีสมาธิอยู่ดีๆ เชียว!
พอคว้ามือถือขึ้นมา ปรากฏว่าหน้าจอมันดำมืดไปหมด มองไม่เห็นเลยว่าใครโทร.มาหา...เอาละซิ ต้องไปให้ช่างซ่อมซะแล้ว! เครื่องนี้ไม่เคยเสียเลยนะ ดิฉันกะว่าค่าซ่อมคงไม่ต่ำกว่าสี่ซ้าห้าร้อยแน่ คิดแล้วเสียดายชะมัด แต่เอาเถอะ...รีบกดปุ่มรับสาย พลันเสียงเจื้อยแจ้วก็ดังกระทบหู
"แจงเรอะ? เป็นไงบ้าง..." ดิฉันวาบไปทั้งตัว จากนั้นความตกตะลึงก็เปลี่ยนเป็นความดีใจอย่างล้นเหลือ....
เสียงหวานๆ ที่กำลังได้ยินนี้ แม้จะไม่ได้ฟังมานานเกือบยี่สิบปีแล้ว แต่ก็จำได้ทันที และตื่นเต้นมาก...วัยสี่สิบของตัวเองถูกกระชากกลับไปเป็นสิบเก้าทันที ดิฉันกลายเป็นเด็กสาววัยสิบเก้าปี ที่เรียนอยู่ปีสามในมหาวิทยาลัย...อยู่ในกลุ่มเพื่อนที่รักและผูกพันกันอย่างยิ่ง
"เปิ้ล! เปิ้ลใช่ไหม? ดีใจจัง...คิดถึงจัง เป็นไงบ้าง?" ดิฉันส่งคำทักทายตอบไปโลกส่วนตัวกำลังหมุนกลับ...
เปิ้ลเป็นหนึ่งในห้าของกลุ่มดิฉันเอง เราเรียนเก่งทั้งห้าคน และเป็นดาวเด่นในหมู่เพื่อนฝูงเลยก็ว่าได้ เพราะมีคนบอกว่าพวกเราสวยค่ะ! เปิ้ลสวยที่สุด เธอตัวเล็ก เอวบาง ร่างสมส่วน มีรอยยิ้มสดใส
หลังเรียนจบเปิ้ลไปเรียนต่อที่อเมริกา ดิฉันเองก็ไปต่อโทที่อังกฤษ ตุ้ยได้งานทำแมวแต่งงานกับลูกชายคนดัง และไก่เข้าช่วยกิจการโรงแรมของคุณพ่อเธอ
พวกเราติดต่อกันอยู่ระยะหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆ แผ่วกันไป เพราะต่างคนต่างมีภาระ ในที่สุดก็ขาดการติดต่อโดยสิ้นเชิง แม้แต่งานรุ่นดิฉันก็ไปบ้างไม่ได้ไปบ้าง เลยไม่ได้พบหน้าเพื่อนๆ ครบทุกคน
แล้วนี่อะไรกัน จู่ๆ เปิ้ลก็โทร.มาหา!?
อารามดีใจ ดิฉันไม่ได้ฉุกคิดแม้แต่น้อยว่าเธอรู้เบอร์มือถือดิฉันได้อย่างไร? ได้ฟังเสียงใสๆ ของเธอแล้วลืมทุกอย่างเลยค่ะ
"แจง! ถ้าว่างละก็เปิ้ลอยากให้เรามาเจอกันสักทีนะ มาทุกคนเลย...ให้พร้อมหน้าพร้อมตา จะได้คุยกัน คิดถึงมาก..." เปิ้ลลากเสียงยาวจนดิฉันหัวเราะ ถามว่าที่ไหนและเมื่อไหร่ล่ะ? คราวนี้จะไปพบเธอกับเพื่อนสนิทของเราให้จงได้
เปิ้ลหัวเราะแล้วพูดเพียงว่า...แล้วจะรู้เอง!!
จากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็เงียบไปเฉยๆ แบตฯก็ไม่ได้หมดสักหน่อย ดิฉันเอาโทรศัพท์ออกจากหูมาดู อ้าว? หน้าจอขึ้นตามปกติแล้วนี่! แต่เอ...ไม่มีเบอร์โทร.เข้ามาตะกี้เลย
แปลกจัง...มันขัดข้องอีท่าไหนหนอ?
กำลังโมโหมือถือ เลขาฯดิฉันก็ต่อสายเข้ามาที่เครื่องบนโต๊ะทำงาน พอรับสายก็ต้องแปลกใจสุดขีด เพราะคนที่โทร.มาคือตุ้ย - เพื่อนอีกคนในกลุ่มของเราที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วเหมือนกัน
"แจง...ตุ้ยรู้ว่าแจงทำงานที่นี่เลยโทร.มาถามหากับประชาสัมพันธ์...."
ประโยคต่อมาทำให้ดิฉันตาลาย โลกเอียงวูบ...
"เปิ้ลตายแล้วนะ! ตายเมื่อคืนที่โรงพยาบาล เป็นมะเร็ง! พี่ชายเขาโทร.มาบอก...เขาอุตส่าห์สืบเสาะหาพวกเรา พอดีตุ้ยแต่งงานกับเพื่อนของพี่ชายเปิ้ลไง ถึงได้รู้เรื่อง...เย็นนี้ไปงานศพเปิ้ลกันนะ"
อะไรกันนี่?! เมื่อตะกี้ดิฉันเพิ่งโทร.คุยกับเปิ้ลหยกๆ นี่นา! เสียงเธอสดใส...
ตุ้ยจัดการติดต่อกับสมาคมศิษย์เก่ารุ่นของเรา แล้วโทร.ตามเพื่อนๆ จนครบ
คืนนั้น เราทั้งสี่คนกลับมารวมกลุ่มกันจนได้จริงๆ โดยคนที่ห้า...นอนอยู่ในโลงท่ามกลางดอกไม้สดสวยสะพรั่ง และหรีดที่เรียงราย
รูปถ่ายของเปิ้ลสวยมาก เธอส่งยิ้มเศร้ามาให้พวกเรา...ลูกสาวคนเดียวของเปิ้ลก็เหมือนแม่เปี๊ยบ รวมทั้งกิริยาท่าทาง
ดิฉันเล่าเรื่องที่เปิ้ลโทร.ไปหาให้เพื่อนฟัง พวกเราขนลุก...เปิ้ลไปหาทุกคนหลังจากที่เธอสิ้นลมหายใจไปได้ไม่ถึงสิบสองชั่วโมง!
ตุ้ยฝันถึงเปิ้ล....ที่จริงฝันติดต่อมาหลายคืนแล้ว
แมวไปเดินศูนย์การค้าเมื่อเช้า เวลาเดียวกับที่เปิ้ลโทร.หาดิฉัน เธอปรากฏตัวให้แมวเห็นบนบันไดเลื่อน แมวจำเธอได้ทันที ทั้งคู่โบกมือให้กัน...แต่หลังจากนั้น แมวตามหาเธอไม่ทัน ไม่รู้หายไปทางไหน
ส่วนไก่ได้ยินเสียงเปิ้ลมาเรียกที่หน้าประตูบ้าน ไก่ทำหน้าที่แม่บ้านเต็มตัว เธอเพิ่งกลับจากส่งลูกไปโรงเรียน และซื้อกับข้าวเข้าบ้าน เธอจำเสียงเปิ้ลได้ พอเดินไปดูที่ประตูรั้วก็ไม่เห็นใคร
ไก่สังหรณ์ใจในทันที...แล้วสังหรณ์นั้นก็เป็นจริง!
นี่เป็นประสบการณ์ที่พวกเรายอมรับว่าประทับใจมากที่สุด
เปิ้ลทำให้เราได้กลับมารวมกลุ่มกันในที่สุด เธอทำให้พวกเราเชื่อแล้วว่าวิญญาณมีจริง แม้ว่าร่างกายสลายแล้ว แต่ความรักและผูกพันยังอยู่อย่างสมบูรณ์แบบที่สุดค่ะ!
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 36 - ฉบับวันที่ 22 สิงหาคม 2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น