"หลานเฟิร์น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากคอนโดมิเนียมกลางกรุง
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนนั้นดิฉันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปี 2 บ้านของดิฉันเป็นตึกแถว 4 ชั้นอยู่หน้าตลาด พ่อกับแม่ขายของชำอยู่ชั้นล่าง ส่วนดิฉันและน้องชายจอมทโมนอีก 2 คนอยู่ชั้นบน
ดิฉันรักที่นี่มากเพราะอยู่มาแต่อ้อนแต่ออก แต่ถึงกระนั้นก็ดีใจค่ะเมื่อวันหนึ่งเพื่อนรุ่นพี่มาขอให้ดิฉันไปเฝ้าคอนโดฯ ของเธอ
พี่รุ่งเรียนอยู่ชั้นปี 3 เป็นลูกคนเดียวของนักธุรกิจที่ร่ำรวย แม่เป็นมะเร็งตายไปเมื่อหลายปีก่อน และพ่อก็แต่งงานใหม่ จะเป็นด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่ทราบค่ะ พ่อตามใจพี่รุ่งเหลือเกิน...ซื้อรถสปอร์ตให้ แล้วยังซื้อคอนโดฯ หรูหราให้อยู่ตามสบายในย่านสุขุมวิทอีกด้วย
วันที่เกิดเหตุ พี่รุ่งจะไปค้างพัทยากับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกับเธอ ก็เลยขอให้ดิฉันไปนอนเฝ้าคอนโดฯ ให้ เพราะเธอเลี้ยงหมาชิวาว่าไว้ 2 ตัว ไม่ได้เอาไปเที่ยวด้วย...เธอห่วงหมามากน่ะค่ะ
บ่ายวันศุกร์ ดิฉันเลิกเรียนแล้วก็ตรงไปที่คอนโดฯ ของพี่รุ่งเลย ดิฉันเคยมาหลายครั้งแล้ว บางทีก็ค้างคืน แต่ที่จะนอนคนเดียวน่ะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก!
คอนโดฯ พี่รุ่งกว้างขวาง สวยมากเหมือนโรงแรม 5 ดาว อยู่ชั้น 20 แน่ะ มองไปทางไหนก็สวยไปหมด อยู่ที่นี่มีความสุขจริงๆ เลยค่ะ แอร์เย็นฉ่ำ ห้อง น้ำห้องท่าสวยสุดใจ...และมีห้องครัวเล็กๆ ให้เตรียมอาหารด้วย
พี่รุ่งซื้อลาซานญ่าของโปรดของดิฉันไว้ให้ในตู้เย็น แถมด้วยเนื้ออบชิ้นใหญ่และไอศกรีมรสกล้วยหอมชีสอีกถังเบ้อเริ่ม จะแบ่งให้น้องหมากินก็ได้น่ะ แต่เจ้าสองตัวนี่มีอาหารหมาอย่างดีกินแล้วเรียบร้อย
คืนนั้น ดิฉันกินไอศกรีมไปดูทีวีไปอย่างแสนสุโข จนราว 5 ทุ่มกว่าๆ ก็ชักง่วง เลยไปอาบน้ำฝักบัวอุ่นๆ
ขณะอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินจินนี่กับบ๊อบบี้ ชิวาว่าน่ารัก 2 ตัวร้องงี้ดๆ อยู่หน้าประตู มันคงเหงา...หมาอะไรขี้อ้อนชะมัดเลย! ดูซิคะ...พอเปิดประตูออกมามันก็ตัวสั่น เบียดเข้าหาเหมือนอยากให้อุ้ม...
พี่รุ่งบอกว่าเอามันนอนบนเตียงได้ มันชอบ!
ดิฉันเดินเข้าห้องนอน สองตัวก็ตามมาติดๆ ท่าทางเหมือนจะกลัวอะไรสักอย่างงั้นแหละ หรือมันอยากนอนก็ไม่รู้นะ เอาละ...นอนก็ได้! แต่ดิฉันจะไปดูความเรียบร้อยให้ทั่วๆ อีกสักหน่อย...พอเดินออกจากห้องนอน ดิฉันก็ต้องตกใจสุดขีด...
บนโซฟาที่ดิฉันเอกเขนกดูทีวีเมื่อสักครู่นี้ มีฝรั่งคนหนึ่งนั่งอยู่!
ในความสลัวของแสงที่ดิฉันเปิดไว้แค่ดวงเดียวนั้น ดิฉันยังเห็นถนัดว่าเขาเป็นชายสูงใหญ่ ร่างท้วม ผมสีทองจางๆ บางเต็มที เขาใส่เสื้อลายทาง นุ่งกางเกงสีเข้มๆ นั่งเอามือข้างหนึ่งพาดเหนือโซฟา อีกข้างวางอยู่บนตัก มองตรงมาข้างหน้าเหมือนดูทีวี...แต่ดิฉันปิดทีวีแล้วนะคะ
ดิฉันถอยกรูด ใจหายว่าเขาเข้ามาได้ยังไง? ประตูล็อกเรียบร้อยแล้วนี่นา... ตายละ! เขาจะทำอะไรเราหรือเปล่าเนี่ย?
เกือบจะเหยียบหมาแน่ะ ตอนที่ดิฉันปราดเข้าหาโทรศัพท์ แล้วรีบโทร.ไปบอกเจ้าหน้าที่ที่เฝ้าอยู่ข้างล่าง...เขาถามลักษณะของชายคนนั้น พอได้รับคำตอบเขาก็พูดหัวเราะๆ ว่า ไม่มีอะไรหรอก!
อะไรนะ? ดิฉันร้อง โมโหมาก...ไม่มีอะไรได้ยังไง? มีคนทั้งคนบุกรุกเข้ามาในห้องของดิฉันกลางดึกอย่างนี้เนี่ยนะ?!
ตอนนั้นดิฉันกลัวมาก สับสนไปหมด เลยแอบเปิดประตูแง้มดู แต่ไม่เห็นฝรั่งคนนั้นแล้วค่ะ...ภาย นอกเงียบกริบ ไม่มีวี่แววว่ามีใครอยู่ ดิฉันแข็งใจย่องออกมา...เขาไม่อยู่แล้วจริงๆ ไม่ได้ซ่อนอยู่หลังม่าน หรือที่ซอกมุมใด พอดูที่ประตูมันก็ล็อกด้านในอย่างแน่นหนา
เอาละซิ! คราวนี้ดิฉันไม่ได้กลัวคน แต่เริ่มคิดระแวงแล้วว่า...เขาอาจจะเป็นผี!!
ยกโทรศัพท์มือไม้สั่น พูดกับเจ้าหน้าที่ประจำคอนโดฯ อีกที เขาบอกอย่างไม่ปิดบังว่า ฝรั่งที่ดิฉันเห็นเป็นเจ้าของห้องคนเก่าที่ย้ายกลับประเทศไปนานแล้ว ก่อนที่คุณพ่อของพี่รุ่งจะมาซื้อต่อ
ผีแน่ๆ เลย! ดิฉันมือไม้เย็นไปหมด แถมสั่นระริกอีกต่างหาก
ทำไงดีล่ะ? ต้องนอนคนเดียวทั้งคืนที่นี่ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้แล้ว!
เท่าที่จะทำได้ก็คือล็อกประตูห้องนอน เปิดไฟสว่างโร่ ขึ้นเตียงห่มผ้า กอดหมาทั้ง 2 ตัวไว้แน่น นอนไม่หลับเลยค่ะ ทรมานมาก หูก็คอยแว่วเสียงเขย่าประสาทไม่หยุดหย่อน
เดี๋ยวได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมา เดี๋ยวได้ยินเสียงเปิดทีวี เสียงแก้วน้ำดังเบาๆ จากข้างนอกเข้ามาทั้งคืน
อากาศที่เคยเย็นสบายก็กลับหนาวยะเยือกเข้าไปจับกระดูก ใจเต้นตึ๊กๆ ไม่หยุดหย่อน กลืนน้ำลายจนปากคอแห้งผากไป ได้ยินอะไรก็สะดุ้งผวาไม่เป็นส่ำ...เกิดมายังไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย
บอกตรงๆ ว่ากลัวจนน้ำตาไหลเลยค่ะ!
รุ่งเช้า พอให้ข้าวเจ้าจินนี่กับบ๊อบบี้แล้ว ดิฉันก็ไม่อาจจะทนอยู่ต่อไปได้ เลยโทร.เข้ามือถือบอกพี่รุ่ง เธอทำเสียงตื่นเต้นยกใหญ่ บอกว่าตัวเองไม่เคยเจออะไรที่น่ากลัวอย่างที่ดิฉันเจอ...แปลกจริงๆ
เดี๋ยวนี้พี่รุ่งก็ยังอยู่ที่คอนโดฯ นั้น โดยไม่เคยเห็นผีฝรั่งแม้แต่ครั้งเดียว...เธอคงดวงแข็งกว่าดิฉันแน่เลยค่ะ!
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 36 - ฉบับวันที่ 15 สิงหาคม 2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น