เสียงสยอง

"ม่วงแดง" เล่าเรื่องขนหัวลุกจากร้านสะดวกซื้อ

คุณเคยได้ยินไหมครับ เสียงสัญญาณเรียกให้รับโทรศัพท์มือถือ ที่ร้องเป็นเสียงผู้หญิงวิงวอนว่า "ช่วย...ด้วย! ช่วย...ด้วย!....."

ผมเคยได้ยินมาแล้ว...ฮู้ย! มันน่าขนลุกชะมัดเลย คิดได้ยังไงไม่รู้เนี่ย?

คืนนั้น ตอนตีหนึ่งแล้วละครับ ผมเดินออกมาหน้าปากซอยเพราะน้องมันเกิดอยากกินไอติมรอบดึก ผมเองก็หิวบะหมี่ มาซื้อที่ร้านเซเว่นนี่แหละ ทีแรกก็ไม่นึกกลัวอะไรหรอก ผมเดินมาบ่อย ดึกๆ อย่างนี้ละครับ

ในซอยเงียบสงบเชียว ชาวบ้านเขาหลับกันหมดแล้ว แต่เด็กๆ สมัยนี้รับรองยังไม่หลับหรอก ยิ่งวันศุกร์วันเสาร์ละก็อยู่ถึงเช้าได้สบายมาก

ขณะกำลังรอเงินทอน เสียงเย็นๆ น่าขนหัวลุกก็ดังขึ้น!

"ช่วย...ด้วย...."

"ผมมองหน้ากับพนักงานที่กำลังส่งเงินทอนพร้อมแสตมป์เงิน แสตมป์เพชรมาให้ พนักงานสาวสวยหน้าซีดเผือด ส่วนผมเหลียวซ้ายแลขวา เสียวสันหลังวูบๆ วาบๆ อย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน...

และแล้ว ก็...นั่นเอง.....

คุณพี่วินมอเตอร์ไซค์ร่างยักษ์ หยิบมือถือขึ้นมารับสาย พอพูดธุระเสร็จเขาก็หันมาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ขณะเห็นผมกับพนักงานสาวกำลังจ้องมอง

"นี่ถ้ากำลังนอนๆ อยู่แล้วโทรศัพท์มันดังแบบนี้ พี่ไม่กลัวเรอะ?" คุณเธอถามอย่างหวาดๆคุณพี่ท่านนั้นยิ่งหัวเราะใหญ่

"ไม่กลัวหรอก ไม่เคยโดนผีหลอกนี่นา" เขาตอบขำๆ

"แต่หนูเคย...แบบนี้เลยละ" พนักงานหน้าหวานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง...คราวนี้ผมกับพี่วินมอเตอร์ไซค์หูผึ่งทั้งคู่

"จริงอ่ะ..." ผมเผลอหลุดปากโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมก็คือ เราได้ฟังเรื่องผีในบรรยากาศที่เป็นใจ...ยามดึกดื่นที่แม้จะมีแสงสว่าง แต่ก็เยือกเย็นเพราะแอร์คอนดิชั่น แหม! ได้อารมณ์จริงๆ นะครับ

"หนูเช่าห้องอยู่กับพี่สาว" เธอเริ่มเรื่อง "บางคืน พี่สาวที่เป็นนางพยาบาลต้องไปเข้าเวรดึก หนูก็นอนคนเดียวซิ คืนหนึ่ง...ได้ยินเสียงร้องว่า ช่วย...ด้วย...ดังมาจากห้องข้างๆ ฝาห้องมันก็เป็นปูนนะพี่ แต่เสียงมันลอดออกมาได้ยินชัดเลย...อูย! พูดแล้วขนลุก..."

เธอลูบแขนตัวเอง ก่อนจะเล่าต่อว่า...

จริงๆ แล้ว ห้องนั้นไม่มีใครมาเช่าอยู่ มันเป็นห้องว่าง เธอก็รู้ดี ฉะนั้น...เท่าที่ทำได้ก็คือ ตะกายลุกขึ้นไปเปิดไฟ ใจเต้นตึ้กตั้ก ระทึกขวัญอยู่เพียงลำพังกลางดึกสงัด จากนั้นก็มานอนคลุมโปง ฟังเสียงสยองที่ไม่รู้จะดังขึ้นอีกเมื่อไหร่....

ระหว่างรอก็เหงื่อแตกพลั่ก มือไม้เย็นเฉียบ แต่จนแล้วจนรอด ทุกอย่างก็เงียบกริบ...เงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นกระหน่ำในโพรงอก

ขณะกำลังเคลิ้ม เสียงนั้นก็แว่วมาปลุก "ช่วย...ด้วย..."

มันทำให้เธอสะดุ้งตื่น ผวาลุกขึ้นนั่ง ใจริกๆ อยากจะเปิดประตูหนีออกจากห้อง แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน...เผลอๆ ผีมายืนอยู่หน้าห้องจะทำไง?

ทางที่ดีที่สุดคือต้องนอนนิ่งๆ และสวดมนต์! ซึ่งแน่ละ...ใครจะไปนึกออกว่าขึ้นต้นลงท้ายยังไง? ปากก็ได้แต่พึมพำเสียงสั่นเครือว่า นะโม...นะโม...

เสียงเรียกให้ช่วยดังมาอีกแล้ว!

คราวนี้มีเสียงกลิ้งขลุกๆ มากระแทกผนังดังตึง! ทีเดียวไม่พอ เสียงกลิ้ง...เสียงดิ้นมากระแทกฝาดังไม่หยุด จนเธอต้องอุดหูแน่น ม่านตาพร่าพราย น้ำตาไหลพรากด้วยความกลัวสุดขีด ...จะหลอกจะหลอนกันไปถึงไหน?

"ถ้ามันหลุดทะลุผนังมาเข้าห้องคุณ จะว่าไง?" พี่วินมอเตอร์ไซค์ถามยิ้มๆ

"ก็นั่นน่ะซิ หนูกลัวว่าจะเป็นอย่างนั้น เลยหลับหูหลับตาเผ่นออกนอกห้อง วิ่งลงมาชั้นล่าง ร้องกรี๊ดๆ จนคนเช่าหอห้องอื่นๆ ตกอกตกใจ เปิดประตูออกมาดูเป็นแถว! โธ่! หนูน่ะช็อกแทบตาย"

ปรากฏว่า ข้างห้องนั้นเคยมีผู้หญิงดื่มยาฆ่าแมลง ดิ้นทุรนทุราย...ตายอนาถ! วันที่เธอมาหลอกหลอน คือวันครบรอบสามปีที่เธอตาย!

ผมฟังแล้วมันแห้งไปหมดทั้งปากและคอ จนต้องกระเดือกน้ำลายสองครั้งซ้อนๆ

"พี่ว่างใช่ไหม?" ผมหันไปถามพี่วินมอเตอร์ไซค์ "ขับไปส่งผมหน่อยนะ ผมอยู่ตรงกลางๆซอยน่ะ"

สิบบาทคุ้มครับ ดีกว่าเดินเสียวสันหลังวาบๆ กลับบ้านคนเดียว!

...พอจอดส่งผมเสร็จ เราก็หัวเราะกัน ผมเลยแซวว่าประเดี๋ยวมันก็คงดังขึ้นอีกหรอก เสียง "ช่วย...ด้วย" ...ของโทรศัพท์พี่น่ะ เล่นเอาเขาหัวเราะเสียงแห้งแล้งชอบกล พลางพยักหน้าอย่างเห็นพ้องด้วย

"เออ...เสียวไส้เหมือนกันนะ สงสัยต้องเปลี่ยน เอ...จะเอาเสียงไก่ขันหรือแพะร้องดีล่ะ?"

เราหัวเราะทิ้งท้ายให้กัน ก่อนเขาจะบึ่งมอเตอร์ไซค์จากไป ส่วนผมก็กลับเข้าสู่แสงสว่างอบอุ่นในบ้านผมเอง...สงสัยแต่พนักงานสาวสวยคนน่ะซี เธอยังทนนอนอยู่ในห้องติดๆ กับห้องผีสิงได้ยังไงก็ไม่รู้ จริงมั้ยครับ?

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 28 - ฉบับวันที่ 3 มกราคม 2551