นาทีมรณะ

"สนธยา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณเพื่อนรัก

คนเราบทมันจะตายนี่มันช่างง่ายดาย รวดเร็วเพียงแวบเดียวเท่านั้นเองจริงๆ ค่ะ!

อย่างดิฉันกับเพื่อนที่กำลังเล่นน้ำ ดำผุดดำว่ายกันอย่างสนุกสนานอยู่ดีๆ มัจจุราชก็มากระชากเอาชีวิตของเพื่อนไป! มันเป็นเรื่องสยองขวัญมาก และวิญญาณของเธอก็ยังไม่ไปไหน ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ยื้อยุดดิฉันไว้เพราะเธอยังไม่อยากตายน่ะซีคะ

เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน..

ตอนนั้นดิฉันอายุเพียง 16 ปี และอยู่ในช่วงปิดเทอม ดิฉันไปค้างบ้านเพื่อน เธอชื่อ นิด - เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เรารักกันมากราว กับเป็นพี่น้อง มันอาจจะเป็นเพราะเราต่างก็เป็นลูกสาวคนเดียวทั้งคู่ก็ได้ค่ะ

ความสนิทสนมของพ่อแม่แต่ละฝ่ายกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปด้วย ทุกอย่างดูดีไปหมด เข้าทำนอง..ความสงบก่อนที่จะเกิดพายุใหญ่!

เรารักกันจนกลัวว่าจะพรากจากกัน..

ดิฉันคิดว่านี่คือลางสังหรณ์ที่อยู่ลึกๆ ในจิตของเรา นิดกับดิฉันสัญญากันว่าจะไม่เหินห่างกันไปไหน เราจะเป็นเพื่อนรักและสนิทสนมกลมเกลียวกันอย่างนี้จนกว่าจะแก่ตัวไปด้วยกัน

บ้านของนิดอยู่ริมแม่น้ำท่าจีน เธอว่ายน้ำเก่งมาก ดิฉันจำได้ว่าวันนั้นอยู่ในเดือนเมษายน อากาศร้อนจัดแทบดิ้น เรานุ่งขาสั้นสวมเสื้อยืด ลงดำผุดดำว่ายกัน ไม่ห่างจากศาลาท่าน้ำบ้านนิดหรอกค่ะ ดูๆ ไม่น่ามีอันตรายเลยแม้แต่น้อย เท้าของเราก็หยั่งถึงด้วยซ้ำ

ในนาทีมรณะ เราไม่ได้เล่นซนอะไรเลย ลอยตัวคุยกันอยู่แท้ๆ

ทันใดนั้น ก็มีปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นที่ใต้น้ำ..เล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้!

มีกระแสน้ำเย็นจัดผิดปกติไหลผ่านตัวเรา ช่วงเอวลงไป เราทั้งคู่รู้สึกได้พร้อมๆ กัน นิดทำตาโตมองหน้าดิฉัน พลางขยับปากคล้ายอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ทันได้เปล่งเสียง ใต้น้ำก็เกิดคลื่นพัดรุนแรงมาก เล่นเอาเราตาเหลือก เท้าหลุดจากใต้พื้นน้ำ ตัวเราลอยคว้างแล้วจมลงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว..

นิดเอื้อมมือจะคว้าดิฉันไว้แต่พลาด ทุกอย่างดูลื่นปราดไปหมด ดิฉันอ้าปากร้องก็พอดีน้ำพัดเข้าปาก..กลืนน้ำเข้าไปอึกเบ้อเร่อจนสำลัก กระอักกระไอแทบหายใจไม่ทัน

ขณะหลับหูหลับตาไล่ๆ กับที่นิดผลุบลงไปใต้น้ำ มือไขว่คว้าคล้ายจะให้ดิฉันช่วย เห็นผมของเธอแผ่เป็นวงกว้างเหมือนสาหร่าย..วินาทีต่อมามันก็หายวูบไปราวกับถูกกระชาก!

..ศพของนิดติดอยู่กับรากไม้ที่ฝั่งโน้น น้าชายของเธอเป็นคนงมพบในตอนใกล้ค่ำของวันนั้นเอง..

ร่างเธออ่อนปวกเปียก เย็นเฉียบ ซีดเผือดแต่ดูสวยอย่างน่าประหลาด

วันเวลาแห่งความเศร้าโศกแสนสาหัสของพวกเรา ดูมันช่างยาวนานเหลือเกิน..ดิฉันนอนฝันร้ายอยู่เป็นปี ฝันวนเวียนถึงแต่นาทีที่นิดจมหายไปในลำน้ำ!

บางทีขณะนอนคนเดียวในห้องมืดๆ ดิฉันรู้สึกว่านิดมานอนอยู่ข้างๆ ในสภาพศพที่ถูกงมขึ้นมาใหม่ๆ ดิฉันได้ยินเสียงน้ำหยดแปะๆ ด้วยซ้ำ แต่ไม่กลัวนะคะ พอควานมือไปตรงข้างๆ ก็มีแต่ความว่างเปล่า..

เพื่อนๆ คุณครูและพ่อแม่พยายามให้ดิฉันหายเศร้า..มันจะหายไปได้ง่ายๆ ยังไงล่ะคะ? ดิฉันโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าไม่ช่วยเพื่อน..ปล่อยให้เพื่อนตายต่อหน้าต่อตา!

บางคืนก็แว่วเสียงนิดโอดครวญ ดิฉันรู้สึกเลือดในตัวเย็นเฉียบขึ้นมาทันที..เย็นจริงๆ นะคะ ไม่ใช่แค่คำเปรียบเปรย มันหนาวจนสะ ท้านทั้งที่อากาศร้อนอบอ้าว

บ่อยเหลือเกินที่มีแรงฉุดจนดิฉันแทบตกเตียง..นิดมาฉุดเพื่อนแรงมากเลยค่ะ

และแล้วคืนหนึ่ง เมื่อดิฉันตื่นขึ้นเพราะแรงฉุดอันน่าสยดสยองนั้น ดิฉันก็พูดออกมาดังๆ ในความเงียบเชียบจนน่าขนลุก

"อยากให้เราไปอยู่ด้วยใช่ไหม? ตกลง!"

นาทีนั้น..นาทีมรณะ! ดิฉันเกิดความรู้สึกอย่างแน่วแน่ว่าจะฆ่าตัวตาย..ตัดสินใจตายเพื่อจะได้ไปอยู่กับเธอตามที่สัญญากันไว้

ทันใดนั้นเอง สิ่งที่ทับหนักอึ้งในจิตใจก็พลันโล่งเบา สว่างวาบ..

ทั้งดิฉันและนิดซึ่งอยู่กันคนละโลก ต่างได้สติ..นิดปล่อยจากดิฉันแล้ว!

ในความรู้สึกนั้น นิดตกใจที่ดิฉันจะปลิดชีวิตตัวเอง เธอไม่ได้คาดหวังจะให้ดิฉันทำเช่นนี้ แต่ตลอดเวลานับตั้งแต่จมน้ำตาย นิดยึดดิฉันไว้แน่น! มันคือความรู้สึกในวินาทีที่เธอหมดลมหายใจสุดท้าย..และเสียชีวิตลง

เธอกลัวสุดขีด ไขว่คว้าเพื่อน..และไม่อยากตาย!

บัดนี้เธอปล่อยดิฉัน..ให้ดิฉันได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

ในกลางดึกอันเปล่าเปลี่ยว เงียบเชียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระทึก..ดิฉันผุดลุกขึ้นนั่งในความมืดสลัว เหงื่อท่วมตัว สายตาคล้ายจะเห็นร่างเล็กๆ ของนิดยืนยิ้มอยู่มุมห้อง แล้วก็เลือนหายไป..

นั่นคือวันที่นิดตายครบสามปี!

จากนั้นมา เธอยังอยู่กับดิฉัน แต่ไม่ใช่ผีที่ยึดเหนี่ยว..ไม่ได้มาในรูปศพสยอง แต่สวยงามเหมือนนางฟ้า..

ถ้ามีคำถามว่ารู้ได้อย่างไรน่ะหรือคะ? คำตอบคือบอกไม่ถูกเหมือนกัน..มันเป็นสิ่งที่รู้สึกและสัมผัสได้ทางใจเท่านั้นเอง..แม้ขณะเขียนนี้เธอก็ยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ เชื่อไหมคะ?

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 28 - ฉบับวันที่ 28 ธันวาคม 2550