"อ้อ" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบังกะโลผีสิง
ชมพู่ มด และดิฉัน เป็นเพื่อนร่วมงานที่สนิทกันมาก พวกเราเป็นสาวโสดแม้จะมีเลข 3 นำหน้าแล้วก็ตาม! ชมพู่น่ะทำท่าว่าจะได้แต่งงานอยู่รอมร่อ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์สุดช็อก...แฟนเธอโดนคาบไปกินซะงั้น
เราเลยพาชมพู่ไปปลอบใจถึงพัทยา แต่ก็โดนผีหลอกอีก
อุแม่เจ้า! พวกเรานี่สงสัยดวงกำลังตกแน่ๆ เลย!
เมื่อเดือนที่แล้วชมพู่กระดี๊กระด๊า เธอบอกว่าพี่สมชาย (นามสมมติ)หนุ่มออฟฟิศโน้นเลียบๆ เคียงๆ ว่าจะให้แม่มาขอ เขาพอเธอไปพบคุณแม่มาแล้วด้วย งานนี้ชัวร์...แต่อาทิตย์ต่อมาเท่านั้นแหละ ไอ้ที่เคยมารับมาส่งก็เปลี่ยนไป คุณสมชายเกิดงานยุ่งจนไม่มีเวลามาเอาใจสาวชมพู่เหมือนเดิม
ไม่ช้าความก็แตกว่าไอ้ที่เขาไปยุ่งอยู่น่ะ คือไปแจกการ์ดแต่งงานค่ะ แต่ไม่ใช่ชมพู่หรอก ชื่อเจ้าสาวในการ์ดคือสาวในที่ทำงานของเขาเอง
ชมพู่ไม่ได้รับการ์ดแต่งแต่เธอรู้เพราะมีผู้หวังดีมาบอก...เขาบอกขณะเธอเปิดหนังสือเกี่ยวกับเจ้าสาวเพื่อดูชุดแต่งงานอยู่อย่างเพลิดเพลิน ถึงแม้จะสังหรณ์ใจแต่ชมพู่ก็ช็อก เธอไม่มีน้ำตาสักหยด ใบหน้าเรียบเฉย เลิกคิ้วนิดๆ อย่างฉงน "งั้นเรอะ"
คนมาบอกเหตุหวังว่าจะได้เห็นน้ำตาเม็ดโตๆ และเสียงกรี๊ดกร๊าดแบบละครหลังข่าว พอเห็นท่าทีอันเฉยเมยราบเรียบก็ต้องจ๋อยกลับไป...ไม่มีภาพกีฬามันส์ๆ ให้ดู เสียใจด้วยค่ะ แต่ก็ขอบคุณที่มาบอก
มีแต่มดและดิฉันที่รู้ว่าชมพู่เจ็บลึกๆ เพราะใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นเธอยิ้มแบบมีแวววิกลจริตยังไงๆ อยู่...แบบนี้เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิคะ!
เราทำท่าแบบ...ช่างมันฉันไม่แคร์! แล้วคว้าชุดว่ายน้ำบิกินีไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า เอ...ไปไหนดี? หัวหินก็สงบสุขไป...งั้นพัทยาละกัน
ดิฉันขับรถสปอร์ตคู่ใจมีมดนั่งข้างๆ ชมพู่สวาปามลองกองอยู่เบาะหลัง
ไปถึงพัทยาเช้าวันเสาร์...นั่นไง นึกแล้ว! ไม่มีที่พัก โรงแรมดีๆ เต็มหมด แต่เราอยากค้างนี่นา ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย...เฮ้อ! ไม่อยากให้เรื่องนี้มีโชคร้ายเล้ย แต่พวกเราดันได้รีสอร์ตแห่งหนึ่งอยู่ใกล้ชายทะเลเสียด้วย แค่เดินข้ามถนนไปก็ถึง
รีสอร์ตนี้ปลูกเรียงเป็นแถวๆ แต่ละหลังคือห้องชุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปจะเป็นห้องรับแขกไม่กว้างนัก ดูอึดอัดด้วยซ้ำ เขาตั้งชุดรับแขกที่มีโซฟา เก้าอี้ และโต๊ะเตี้ยๆ ไว้ ถัดจากห้องรับแขกมีประตูสู่ห้องนอน ทางขวาของประตูนี้เป็นห้องน้ำ ทางซ้ายเป็นโต๊ะเครื่องแป้งราคาถูกๆ และตู้เสื้อผ้าแบบบิวต์อินใช้ไม้คุณภาพต่ำ
ประตูบานเลื่อนทำท่าจะหลุดออกจากราง ปิดได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ
เตียงนอนน่ะนอนกันได้สองคนสบาย แต่ถ้าสามคนก็เบียดกันหน่อย เขาตั้งโซฟาหนังเทียมตัวยาวสีขาวไว้ให้ด้วย เจตนาคงให้เป็นเตียงเสริม
เมื่อเก็บข้าวของเข้าห้อง เราก็ตะลุยพัทยากันอย่างสนุกสนาน พอตกค่ำก็หาล็อบสเตอร์อบเนยกินกันอย่างมีความสุข ชมพู่ไม่เคยแตะต้องเครื่องดองของเมา สั่งเบียร์มาดื่มอั๊กๆ เข้าไปตั้งสองขวดใหญ่ ดังนั้น แค่สามทุ่มเธอก็หมดสภาพ ต้องกลับไปนอน ส่วนมดกับดิฉันออกมานั่งริมทะเลรับลมกัน
รีสอร์ตของเรามีเก้าอี้ให้เช่า ครัวก็เปิดจนดึกดื่น เรานั่งคุยกันตามสบาย ฟังเสียงคลื่น...อย่างน้อยชมพู่ก็นอนอยู่ใกล้ๆ ในห้อง
ราวห้าทุ่มครึ่งเราเดินเอื่อยๆ กลับที่พัก มดไขกุญแจเข้าไป ดิฉันเคาะทรายออกจากรองเท้า กำลังเคาะอยู่ดีๆ ก็เกือบหน้าคะมำเพราะมดถอยหลังมาชน
"อ้อ!" เธอไม่ได้อุทานค่ะ แต่ออกชื่อดิฉัน "ใครนั่งอยู่ในห้องก็ไม่รู้"
ใจหายวาบ ยังไม่นึกถึงผี มือคว้าประตูเพื่อดูเลขห้องให้ถูกต้อง
"ก็ห้องของเรานี่นา ไม่ได้เข้าผิดห้องสักหน่อย"
"เออ..." มดทำท่าเหมือนจะร้องไห้ "ชมพู่ก็นอนอยู่ แต่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มานั่งดูชมพู่อยู่ที่เก้าอี้ยาวข้างเตียงน่ะ?"
"เฮ้ย!" ดิฉันร้อง รีบก้าวเข้าไปในห้องรับแขก ตรงไปยังประตูห้องนอน...ภาพที่เห็นคือ ชมพู่นอนตะแคงหันหน้ามาทางดิฉัน ราววาเศษๆ เป็นโซฟาที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งพิงพนัก มือทั้งสองวางปล่อยๆ บนตัก เธอผมยาวเป็นสาววัยยี่สิบเศษ สวมชุดนอนไนลอนสีเนื้อ หน้าเธอเขียวๆ ก้มนิดๆ กำลังทำตาคว่ำจ้องชมพู่...
ดิฉันถอยกรู...ดูก็รู้ว่านั่นไม่ใช่คน! มดยืนเอามืออุดปากตัวเอง หน้าย่นยู่อย่างเสียวไส้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามดกำลังคืออะไร...จะปลุกชมพู่อีท่าไหน?
นาทีต่อมาดิฉันแทบตะโกน "ไปบอกผู้จัดการ!!"
ผู้จัดการไม่อยู่ แต่คนดูแลได้รับฟังเรื่องของเรา เขาทำหน้าตื่นเอามากๆ รีบไปตามคนอีกสองคนมา เป็นผู้หญิงทั้งคู่ ทุกคนทำท่าขนลุกขนชัน กลัวมากกว่ากล้า แต่ต้องมาห้องที่เราอยู่ เราเปิดไฟสว่างจ้าแล้วเก็บข้าวของทั้งหมดอย่างเร็วชนิดมือสั่นเลยแหละ...ชมพู่ตื่นมาอย่างงุนงง เราเก็บของให้เธอจนครบทุกอย่างแล้วขึ้นรถ...ขับออกจากที่นั่นกลับกรุงเทพฯ ทันที
ชมพู่เล่าว่าเธอรู้สึกเหมือนผีอำ และเห็นภาพที่ดิฉันกับมดเห็นแต่ขยับไม่ได้ จนคนมาเยอะแยะ ผีก็หายไป
ทุกวันนี้เรายังอยู่กันสามคนสบายๆ ชวนกันไปทำบุญและคิดว่าคราวเคราะห์ของเราผ่านพ้นไปแล้วนะคะ ต่อไปอย่าให้เจอแบบนี้อีกเลยแล้วกัน...น่ากลัวค่ะ! บรื๋ออออ
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 28 - ฉบับวันที่ 5 ตุลาคม 2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น