หนูเป็นนักศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ บ้านเดิมอยู่ดอยเต่าที่ไกลเกินไป พ่อแม่จึงต้องให้หนูอยู่หอพักค่ะ
ความเจริญของเชียงใหม่เดี๋ยวนี้ไม่แพ้กรุงเทพฯ นะคะ รถราขวักไขว่จนมองไม่เห็นรถสามล้อเหมือนสมัยก่อนแล้ว จะไปไหนมาไหนก็มีทั้งรถเมล์และรถสองแถว เรียกว่ารถแดงคอยบริการทั้งวันทั้งคืน
ตอนแรกหนูอยู่หอพักรวม ค่อนข้างจะเอะอะเพราะมีขี้เมาส่งเสียงเฮๆ จนดึกดื่น บางห้องก็เปิดเพลงซะดังลั่น มีปาร์ตี้ย่อยๆ คือเพื่อนข้างห้องทั้งหญิงและชายเข้าไปสนุกกัน ส่งเสียงดังจนนอนไม่หลับ จะดูหนังสือก็ไม่มีสมาธิเลย
บางวันมีใครไม่รู้มาเคาะประตู ถ้าผู้หญิงก็มาชวนคุย ขอยืมแฟ้บ น้ำปลา มะนาว...ขนาดมาม่ายังขอยืมเลยค่ะ ถ้าเป็นผู้ชายก็มาทำตาวาวๆ เป็นพวก "หูดำ" ชวนไปปาร์ตี้ ดื่มเหล้า ฟังเพลง เต้นรำ บอกว่าสนุกได้เต็มที่ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครล่วงรู้
อ้อ! ยาก็มีนะ...พูดตรงๆ เลยค่ะ จะเอายาบ้า หรือยาอี ยาเค มีหมด ขายไม่แพงหรอก...ไม่สนเลยเหรอ?
นึกถึงพ่อแม่พวกเขาที่ทำงานกันงกๆ เพื่อส่งลูกเรียนแล้วสลดใจบอกไม่ถูก แต่สำหรับหนูเองรับรองว่าจะตั้งใจเล่าเรียนให้ดีที่สุด ไม่ยอมปล่อยตัวเหลวแหลกตามอารมณ์เหมือนพวกที่พบเห็นอยู่บ่อยๆ อย่างแน่นอน!
บางครั้งทั้งเสพยาและขายยา เล่นการพนัน ผู้หญิงก็ขายตัว...อย่าว่าแต่ไม่รักพ่อแม่เลยค่ะ ตัวเองก็ยังไม่รักเลยนี่นา ถ้าเยาวชนประเภทนี้มีมากขึ้น ประเทศชาติก็น่าเป็นห่วงนะคะ
ดูๆ แล้วชักจะมั่วเต็มที อยากจะหาหอพักใหม่ พอดีมีเพื่อนอยากย้ายหอเหมือนกัน เราเลยตกลงไปเช่าหอใหม่ แชร์ค่าเช่ากัน "ก้อย" เป็นเด็กเรียนแบบหนูนี่แหละ ที่ดีมากๆ คืออยู่ใกล้มหาวิทยาลัย เซฟทั้งค่ารถไปกลับและเวลาเป็นชั่วโมงที่รถติดอีกด้วยค่ะ
เราได้หอพักชั้นสองด้านหน้า เป็นตึกที่สร้างมาหลายปีแล้วค่ะ แต่ยังมีสภาพใหม่และสะอาด รับเฉพาะผู้หญิงล้วนๆ มีตู้เตียงและโต๊ะเขียนหนังสือให้พร้อม
ที่น่าสนใจก็คือตัวหนังสือโตๆ ข้างฝา ข้อความประเภทสุภาษิตหรือคำคม รวมทั้งลายมือที่บ่งบอกว่าคนเขียนมีความรู้พอสมควร อาจจะเป็นนักศึกษารุ่นก่อนๆ เขียนไว้ แล้วคนที่มาอยู่ใหม่ก็ต่อเติมตามใจชอบ
"ได้ลืมตาตื่นก็ถือว่าโชคดีแล้ว"
"คนโง่คิดถึงพรุ่งนี้ แต่คนฉลาดจะใช้คืนนี้ให้เป็นประโยชน์"
"มิตรภาพก็เหมือนต้นไม้ ต้องหมั่นรดน้ำเสมอๆ"
"ยามเรามี เพื่อนรู้จักเรา ยามเราจน เรารู้จักเพื่อน"
อ่านแล้วอดขำไม่ได้ คงจดจำใครมานะคะ แต่ก็ดูน่ารักมากกว่าภาษิตพื้นๆ หรือถ้อยคำโลนๆ ที่เคยพบจากฝาห้องหอพักเก่า
ถ้าหนูอยู่คนเดียว บรรยากาศในห้องค่อนข้างเงียบสงบ เพราะสนใจจะอ่านหนังสือมากกว่าฟังเพลง ตรงข้ามกับก้อยที่ชอบเปิดเพลงวัยรุ่นที่กำลังดัง แต่ฟังโดยใช้เสียบหูทำให้ไม่รบกวนคนอื่นดีค่ะ
คืนหนึ่ง ก้อยไปดูคอนเสิร์ตจากนักร้องชื่อดัง หนูไม่สนใจเรื่องนี้ก็เลยกลับหอคนเดียว ไม่ต้องห่วงก้อยเพราะมีเพื่อนมาส่ง หรือจะกลับรถแดงเองก็ได้
หลังจากอาบน้ำแล้วหนูก็ขึ้นเตียงอ่านหนังสือตามความเคยชิน จนหลับผล็อยไปเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว...ความรู้สึกคล้ายจะจมดิ่งแบบคนจมน้ำ แต่ไม่อึดอัดนะคะ ตรงข้ามกลับเย็นสบายเสียอีก แว่วเสียงอะไรดังก๊อกๆๆ อยู่ข้างหู...เสียงนั้นดังขึ้น...ดังขึ้นทุกทีจนหนูสะดุ้งตื่นขึ้นมา
สรรพสิ่งเงียบเชียบ ดูเยือกเย็นอยู่ในแสงไฟที่หนูเปิดไว้จากโต๊ะหัวเตียง กำลังงงๆ อยู่ว่าตื่นขึ้นเพราะอะไรแน่ ก็พอดีเสียงนั้นดังมากระทบหูอีกครั้ง
"ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะเป็นจังหวะเล่นเอาหนูขนลุกซ่า เหลียวซ้ายแลขวาแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ ฝาประตูห้องน้ำก็ยังมีแสงไฟส่องออกมาตรงช่องประตูที่แง้มไว้...หนูชันกายขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทรวงอก...หรือว่ามีใครมาเคาะประตู?
ไม่ใช่ก้อยแน่ๆ ดูนาฬิกาก็เพิ่งสี่ทุ่มกว่า แถมก้อยก็มีกุญแจไขเข้ามาเองได้...หนูล็อกประตูแต่ไม่ได้ใส่กลอนหรอกค่ะ...
"ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ" คราวนี้แน่ใจหนูหันขวับ...มันดังมาจากตู้เสื้อผ้าที่อยู่ติดกับโต๊ะเครื่องสำอางนั่นเอง! อาจจะเป็นหนูตัวเล็กๆ ที่หลุดเข้าไปก็ได้? แต่เราไม่เคยเห็นเจ้าสัตว์สกปรกนั่นมาก่อนเลย
...ราวกับจะเป็นคำตอบ เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้หนูอ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสาป เบิกตาจ้องมองบานประตูของมันค่อยๆ เปิดออกเชื่องช้า เสียง...แอ๊ดดด..ดังสะท้านสะเทือนเข้าไปถึงหัวใจที่เต้นครึกโครมแทบจะพังออกมานอกอก
คุณพระช่วย! ร่างเล็กๆ ของผู้หญิงผมยาวขดงอก่อ ใบหน้าดำปี๋ที่พิงฝาตู้ตอนล่างค่อยๆ หันมามองเชื่องช้า มือผอมเกร็งชุ่มเลือดเอื้อมมาจับบานประตูคล้ายจะเคลื่อนตัวออกมา
หนูได้ยินเสียงตัวเองร้องกรี๊ดๆ เหมือนคนบ้า กระโดดผลุงลงจากเตียงร้องไห้โฮ ผวาไปคว้าลูกบิดประตูห้องมือไม้สั่น ไม่กล้าหันไปมองภาพอุบาทว์นั้น...จนกระทั่งเผ่นออกจากห้องผีสิงนั่นได้สำเร็จ
มารับรู้ว่ามีนักศึกษาโดนคนร้ายฆ่าหมกตู้ในหอพักนั่นหลายปีแล้ว...แต่เราไม่สนใจเท่ากับรีบย้ายหอในคืนนั้นเองค่ะ!
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 31 - ฉบับวันที่ 7 เมษายน 2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น