"ป้านวล" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากคืนสวดศพ
เชื่อกันว่า คนที่ถูกผีหลอกมักจะเป็นคนกลัวผีมาก กลัวจริงๆ จังๆ เรียกว่ากลัวขนาดหนัก ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะคะ ขึ้นชื่อว่าภูตผีปีศาจเสียอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผีมาตากลวงโบ๋ หรือว่ามาเรียบๆ ร้อยๆ เหมือนผู้คนทั่วไปก็เถอะค่ะ
พวกผีนี่ก็พิลึกล่ะ! รู้ว่าเขากลัวก็ยิ่งหลอกได้หลอกเอา ทีคนที่เขาประกาศลั่นๆ ว่า ไม่กลัวผี อยากเห็นผีใจจะขาด กลับไม่ยักกะไปหลอกหลอนเขาเลยแฮะ
อ้อ! ป้าอายุเลยหลักห้ามาแล้วนะคุณ ไม่อยากแก่ก็ต้องแก่ ทำไงได้ล่ะ อย่างที่พระท่านว่าสังขารเป็นของไม่เที่ยวน่ะ คุณเอ๋ย ตอนที่ขึ้นเลขห้าใหม่ๆ ไปตลาดเจอพวกแม่ค้าที่รู้จักมักคุ้นดีแท้ๆ เคยเรียกพี่เรียกน้า อ้าว? เดี๋ยวนี้พวกเจ้าหล่อนพร้อมใจกันเรียก "ป้า" หน้าตาเฉย ต้องยอมรับว่าได้ฟังตอนแรกๆ ถึงกับใจหายใจหกตกน้ำป๋อมแป๋มแน่ะค่ะ
เฮ้อ...จำได้ว่าเพิ่งเป็นสาวเป็นนางเมื่อไม่กี่ปีนี่เอง ทำไมมันแก่ตัวรวดเร็วนักนะเรา ไม่รู้ว่าจะรีบร้อนเป็นป้าคนทั้งตลาดไปถึงไหน อีกหน่อยมันคงจะเรียกว่า "ยาย" ซะละมั้ง?
ป้าก็ป้า! อย่าไปฝืนสังขารดีกว่าค่ะคุณ อายุเป็นเพียงตัวเลข ใครว่าเราแก่ก็ช่าง เจ้าไม่แก่มั่งก็ให้มันรู้ไป! แต่ใจเรายังรักทางสนุกสนาน ถือว่ายังไม่แก่ก็แล้วกัน! ป้าถือคติว่าโลกมีไว้ให้เราเหยียบ ไม่ใช่มีไว้ให้แบก จะหาเรื่องกลุ้มอกกลุ้มใจไปทำไม อีกไม่นานก็สวัสดีเธอจ๋า ขออำลาไปวันทาพญายมเหมือนกันทุกคน
ป้าโชคดีอย่างที่ไม่มีโรคภัยอะไรประจำตัว พวกเพื่อนรุ่นเดียวกันมีทั้งอ้วนมาก, เบาหวาน, ความดันเลือดสูง, หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งหลอดเลือดตีบ ทั้งลิ้นหัวใจรั่ว ที่ถูกหวยจังเบอร์ก็เป็นมะเร็งเต้านม มะเร็งปากมดลูก มะเร็งปอด...ล่วงหน้ากันไปหลายคนแล้วค่ะ เฮ้อ...
แหม! เกิดมาป้าเพิ่งเข้าโรงพยาบาลหนเดียวเมื่อ 2 ปีก่อนนี่เอง!
ไม่ใช่โรคภัยไข้เจ็บอะไรหรอกคุณ ป้ากลับจากทำงานแวะตลาดซื้อของกินของใช้ที่ตาอาร์ตชอบ...ลูกชายคนเดียวของป้าเอง เราอยู่กันแค่สองคนแม่ลูกแถวสามย่าน พ่อตาอาร์ตชอบทั้งเหล้าทั้งบุหรี่ เลยลาโลกไปเมื่อราว 5 ปีก่อน...ป้าซื้อของพะรุงพะรังจนต้องขึ้นรถตุ๊กตุ๊กหน้าตลาด กำลังจะเลี้ยวเข้าซอยบ้านอยู่แล้ว จู่ๆ โดนชนโครมครามจนหล่นพลั่กลงไปนั่งพับเพียบเป็นผู้ดีชาววังอยู่ตรงที่วางเท้า ตอนแรกน่ะยังไม่เป็นไร รู้สึกขัดๆ สะโพกนิดหน่อย เอายาหม่องทาไว้แต่ไม่หายสักที ลูกชายเขาทนไม่ไหวพาไปโรงพยาบาล...เอกซเรย์เจอกระดูกร้าวค่ะ
ตอนนั้นล่ะค่ะที่ต้องนอนโรงพยาบาล ตาอาร์ตมาเยี่ยมเช้า-เย็น แถมมีเพื่อนทั้งหญิงทั้งชายมาเยี่ยมมากหน้าหลายตา...คือทั้งเพื่อนตัวเองกับเพื่อนลูกชายแหละค่ะ บางคนก็มาตั้ง 2-3 ครั้งแน่ะ...น่ารักจริงๆ พ่อคุร!
เมื่อต้นปีนี้เอง ตาอาร์ตก็มาบอกข่าวร้ายว่าเพื่อนชื่อโน้ตโดนรถชนตายหน้าบริษัท แถวรองเมือง ป้าก็ได้แต่ร้องว่า โถ...ไม่น่าอายุสั้นเลย! ขอให้ไปสู่ที่ชอบๆ เถอะ! แล้วบอกลูกชายว่าแม่ไม่ไปงานศพเพื่อนอาร์ตล่ะนะ รู้ใช่ไหมว่าแม่ไม่ชอบไปงานศพ! เลี่ยงไม่ได้จริงๆ อย่างงานศพพ่อยังอกสั่นขวัญแขวนแทบตายแน่ะ
ไม่ใช่กลัวเรื่องดวงชงไม่ชงอะไรนั่นหรอก...แม่กลัวผีน่ะลูก!
แน้...ตาอาร์ตกลับบอกว่าไม่ไปไม่ได้หรอกแม่ เพราะตอนแม่เข้าโรงพยาบาลน่ะเจ้าโน้ตมันตามไปเยี่ยมแม่ทุกวันจนถึงวันกลับยังตามมาส่งถึงบ้าน...ขืนไม่ไปโดนนินทาไม่รู้นะ
ป้าได้ฟังถึงกับกระเดือกน้ำลาย บอกเสียงอ่อยๆ ว่า...งั้นแม่ขอไปฟังสวดคืนเดียวก็แล้วกัน วันเผาแม่คงไปไม่ไหว มันหวาดเสียวน่ะลูกเอ๋ย...
สรุปว่าพยายามรวบรวมจิตใจให้เข้มแข็ง ไปวันสวดพ่อโน้ตคืนแรก อ้อ! รีบไปแต่หัววันด้วย ศาลาวัดแถวหัวลำโพงโล่งกว้าง พวกหนุ่มๆ สาวๆ ในชุดไว้ทุกข์เข้ามายกมือไหว้ จำได้หลายคนว่าเคยไปเยี่ยมป้าคราวโดนรถชน พ่อหนุ่มคนหนึ่งมาเชื้อเชิญให้เข้าไปนั่งเก้าอี้ในศาลา หาน้ำเย็นมาให้ดื่ม ตาอาร์ตก็คอยไปรับแขกกับเพื่อนๆ
ไม่รู้จักญาติพ่อโน้ตสักคน หันไปมองทางโลงศพตั้งเด่น...นั่นคงจะเป็นพ่อแม่ผู้ตายยังซบหน้าร่ำไห้กันน่าเวทนานัก อกเขาอกเรานะคะ...ถ้าตาอาร์ตต้องจากไปป้าคงแย่พอๆ กัน
เบือนหน้าจากภาพชวนหดหู่ไปทางโลงศพสีทอง ประดับดอกไม้สวยงาม มองดูภาพถ่ายของตาโน้ตตั้งเด่น กำลังยิ้มกว้างมองตอบมาด้วยแววตาเป็นประกาย ดูสดใสเหมือนยังมีชีวิตอยู่...ป้าจำได้แล้ว พ่อคุณเอ๋ย...มีน้ำใจไปเยี่ยมป้าที่โรงพยาบาลกับตาอาร์ตทุกวัน...
เอ๊ะ! เมื่อตะกี้ใครที่คุ้นๆ หน้ามายกมือไหว้หน้าศาลา สบตายิ้มน่ารัก พร่ำแต่ว่า...ขอบคุณนะครับแม่ อุตส่าห์มางานผม! ขอบคุณจริงๆ เชิญนั่งก่อน เดี๋ยวผมจะหาน้ำดื่มมาให้?!
ตาอาร์ตว่างจากรับแขกเดินเข้ามาหา ขณะที่พระภิกษุสี่รูปทยอยเข้ามา...ป้ารีบถามลูกชายว่าพ่อโน้ตมีพี่น้องผู้ชายกี่คน? คำตอบคือไม่มีเลย โน้ตเป็นลูกชายคนเดียว! ป้าเกือบสะดุ้งเป็นกุ้งเต้น นึกชมตัวเองว่าเก่งจริงๆ ที่ยกมือไหว้พระได้ ไม่ยักเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน
"เมื่อตะกี้พ่อโน้ตเขามายกมือไหว้แม่ พาแม่มานั่ง" ป้าบอกลูกชายเสียงสั่นเครือ "ขากลับไม่ต้องไปส่งนะ ช่วยบอกพ่อโน้ตด้วย...แค่นี้แม่ก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว! โธ่..."
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 31 - ฉบับวันที่ 22 เมษายน 2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น