"บุญประคอง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกคำทำนายมรณะ
ดิฉันเคยพบกับเรื่องแปลกประหลาด น่าหวั่นหวาดและแสนสยดสยองที่สุดในชีวิต แต่ก็ไม่อาจจะหาคำตอบได้ว่า มันเป็นเรื่องภูตผีปีศาจ หรือความเร้นลับที่น่าขนลุกขนพองอย่างไม่เคยประสบมาก่อน...หรือว่า มันเป็นเรื่องของชะตากรรม เป็นพรหมลิขิตที่กำหนดเส้นทางของชีวิตมนุษย์ไว้แล้ว โดยที่ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้สำเร็จ
เปิ้ล - เพื่อนรักของดิฉันคือเหยื่อของมันค่ะ!
เราทำงานที่บริษัทการเงินแห่งหนึ่งแถวอโศก และเช่าห้องอยู่ด้วยกันในย่านทองหล่อ เอกมัย โดยที่ต่างคนต่างอยู่มาก่อน แต่ด้วยความสนิทสนมรักใคร่กัน กับที่อยู่เดิมของเราค่อนข้างไกลจากที่ทำงาน เมื่อมาได้หอพักแห่งใหม่ทำให้ไปกลับได้สะดวก ไม่ต้องเสียเวลาโหนรถเมล์วันละ 2-3 ชั่วโมงอีกแล้ว
เปิ้ลเป็นลูกครึ่งจีนค่อนข้างสวย ร่างเล็กแต่สมส่วน ดูบอบบางแต่แข็งแรง...เชื่อเรื่องลี้ลับ ชอบดูดวงเป็นประจำ แล้วเชื่อถือเป็นตุเป็นตะ...แต่ถือว่าเป็นธรรมดาของผู้หญิงส่วนมากนะคะ
ก่อนจะเกิดเรื่องสยองขวัญ มันเริ่มที่เปิ้ลเล่าว่า ห้องพักของเรามีอะไรบางอย่างแฝงตัวอยู่ เพราะเธอเคยเห็นเงาวูบๆ วาบๆ บ่อยครั้ง ที่หน้าต่างบ้าง ห้องน้ำบ้าง บางทีก็เห็นรูปเงาแปลกๆ ในกระจก รู้สึกเหมือนมีใครคอยจ้องมองอยู่ตลอดเวลา
ตรงกันข้าม ดิฉันที่อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ กลับไม่เคยเห็นอะไรเลย!
ต้องยอมรับว่า เรื่องที่เปิ้ลเล่าทำให้ใจคอไม่ดีเหมือนกัน ได้แต่ปลอบโยนเธอว่าคงจะอุปาทานไปเอง ไม่มีอะไรหรอก เปิ้ลก็ได้แต่พยักหน้า กลืนน้ำลาย เหลียวซ้ายแลขวาอย่างหวาดระแวง เล่นเอาดิฉันพลอยขนลุกซ่าอย่างช่วยไม่ได้
ต่อมา เปิ้ลก็เล่าว่าเธอฝันเห็นผู้ชายร่างผอมดำผู้หนึ่งมานั่งจ้องมองที่หน้าต่าง เมื่อสะดุ้งตื่นก็ยังเห็นร่างเลือนๆ ก่อนจะจางหายไป
เช้าวันหนึ่ง เปิ้ลตื่นขึ้นมานั่งซึมที่โต๊ะกินข้าว ดิฉันอาบน้ำแต่งตัวพร้อมที่จะไปทำงาน แต่เปิ้ลทำตาแดงๆ บอกว่า ฝันเห็นผู้ชายคนนั้นมาบอกว่า...วันนี้อย่าออกไปไหน ไม่งั้นจะตายโหง!
ดิฉันทั้งโมโหทั้งอดหัวเราะไม่ได้ บอกว่าอย่าเชื่อความฝันเหลวไหลเลยน่าไม่มีเหตุผลอะไรที่จะหยุดงาน หัวหน้าต้องโกรธแน่ๆ ถ้ารู้ว่าลางานเพราะเรื่องไร้สาระ! แต่เปิ้ลน้ำตาไหลพราก หน้าขาวซีด กอดอกตัวสั่นเทา ปากสั่นระริก ได้แต่ส่ายหน้า จ้องมองอย่างวิงวอนจนดิฉันใจอ่อน...ตกลงออกจากห้องพักเพื่อไปรอรถเมล์ที่ปากซอยเพียงคนเดียว
เพียงแต่ก้าวพ้นประตูรั้วออกไปเท่านั้น ดิฉันก็แทบช็อกคาที่!
มอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งก็พุ่งมาจากข้างหลัง เฉียดร่างดิฉันหวุดหวิดเสียหลักเข้าชนเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งเต็มรัก ได้ยินเสียงหวีดร้อง เห็นทั้งคนทั้งรถล้มระเนระนาด เด็กชายนอนแน่นิ่ง เลือดนองถนน...คนขี่มอเตอร์ไซค์ลุกขึ้นมาประคองเด็ก ผู้คนเข้ามามุงดูขณะที่ดิฉันตาพร่า ใจเต้นระทึกไม่หาย
เด็กเคราะห์ร้ายถูกนำส่งโรงพยาบาลแล้ว ดิฉันเดินใจสั่นไปที่ปากซอย แข้งขาแทบหมดแรง...ถ้าเปิ้ลออกมาพร้อมๆ กันล่ะ?
"ถ้าเขาไม่ห้ามไว้เปิ้ลคงตายแน่ๆ" เธอระล่ำระลักเมื่อพบกันตอนเย็น ดิฉันได้แต่กลืนน้ำลาย พูดอะไรไม่ออก...มันอาจจะเป็นการบังเอิญก็ได้ จริงไหมคะ?
วันรุ่งขึ้น เราก็ออกไปทำงานด้วยกันตามปกติ หัวหน้าถามเปิ้ลนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นหน้าซีดๆ นัยน์ตาลึกโหล ยังมีแววหวาดกลัวก็คิดว่าเข้าใจ เตือนให้ดูแลสุขภาพด้วย
อาทิตย์ต่อมา เปิ้ลก็ฝันร้ายอีกแล้วค่ะ!
"อย่าออกจากบ้าน ไม่งั้นจะตายโหง!" คือคำบอกเล่าของชายผิวดำที่มาเข้าฝัน แม้ดิฉันจะปลอบใจเท่าไหร่ก็ไร้ผล...วันนั้นตอนเย็นงานเลิกก็เกิดเรื่องเหลือเชื่อ ลิฟต์จากชั้นสี่เกิดค้าง ดิฉันกับคนอื่นๆ ติดอยู่ในลิฟต์เกือบ 15 นาทีแน่ะ...
ถึงเปิ้ลจะมาติดอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไร!
"ใครว่าล่ะ?" เปิ้ลร้องเสียงแหลมเมื่อดิฉันเล่าเรื่องให้ฟัง "เปิ้ลทั้งเป็นโรคหัวใจ ทั้งกลัวที่แคบ พอลิฟต์ติดเปิ้ลก็คงช็อกตายคาที่แล้ว"
ถัดมาอีกเจ็ดวัน ผีร้ายนั่นก็มาเข้าฝันอีกแล้ว ห้ามออกจากห้องตามเคย!
คราวนี้ดิฉันได้แต่พยักหน้าอย่างเห็นใจ เมื่อคนเราเชื่อมั่นในสิ่งใดอย่างฝังหัวก็ควรปล่อยเลยตามเลยดีกว่า...อีกใจหนึ่งก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ ว่าถ้าเปิ้ลออกจากห้องพักมาทำงานตามปกติจะมีอะไรเกิดขึ้น
จนกระทั่งตกเย็น ดิฉันออกมายืนรอรถเมล์ท่ามกลางผู้คนหลายสิบ จู่ๆ ก็มีรถเมล์คันหนึ่งเสียหลักพุ่งทะยานเข้าใส่ เสียงหวีดร้องแสบแก้วหูทำให้ทุกคนหันขวับไปดูก่อนจะแตกกระเจิงไปคนละทิศละทางเหมือนผึ้งแตกรัง
เสียงโครมสนั่น! รถเมล์พุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้าสิ้นฤทธิ์...มีคนโดนเฉี่ยวลงไปนอนจมกองเลือด 3 คน เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ทำให้ดิฉันขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
นี่มันนรกจกเปรตอะไรกัน? ถ้าเปิ้ลมาด้วยจะเกิดอะไรขึ้น?
อาทิตย์ต่อมา เปิ้ลก็ฝันสยองตามเคย ดิฉันเองก็พลอยขนลุกขนพองไปด้วย ในสมองมีคำพูดของเธอกึกก้อง...อย่าออกไปไหน วันนี้เป็นวันตายของเธอแล้ว!!
ดิฉันไม่ได้ปลอบใจหรือคะยันคะยอเปิ้ลอีกเลย แต่งตัวไปทำงานคนเดียว รู้สึกสยองอย่างบอกไม่ถูก...แต่วันนั้นไม่ได้มีเหตุการณ์น่าขนลุกอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งกลับถึงห้องพักก็เห็นเปิ้ลนอนตายอยู่บนเตียงเพราะเชือดคอตัวเอง
มีจดหมายสั้นๆ เขียนไว้ว่า...ขอกำหนดชะตากรรมตัวเองดีกว่าคอยให้ผู้อื่นมาบงการ!!...นึกถึงแล้วยังขนหัวลุกมาถึงทุกวันนี้เลยค่ะ!
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 36 - ฉบับวันที่ 5 กรกฎาคม 2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น