ผีเรือน

"ปราง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบ้านโบราณ 5 สามีของดิฉันเป็นลูกหลานของตระกูลผู้ดีเก่า เมื่อแต่งงานแล้วเขาพาดิฉันเข้าไปอยู่ในบ้านช่องที่โอ่อ่าสง่างาม เป็นบ้านที่สร้างขึ้นในปลายสมัยรัชกาลที่เจ็ด ฟังแล้วเหมือนพจมานในบ้านทรายทองไหมคะ?

ดิฉันพูดเล่นน่ะ แต่บ้านนี้ให้ความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ บ้านที่มีประวัติ มีความรัก และเรื่องราวต่างๆ มากมาย ทว่า ในตอนนั้นดิฉันไม่ได้ตระหนักถึงความหมายเหล่านั้นเลย!

ตอนนั้นเป็น พ.ศ.2529 ดิฉันแต่งงานและเข้าอยู่ในบ้านนี้...นอกจากสามีแล้วก็มีคุณพ่อคุณแม่ คุณปู่คุณย่าเท่านั้นเอง สามีดิฉันเป็นลูกชายคนเดียว ส่วนญาติผู้ใหญ่ท่านอื่นๆ คือคุณอา คุณป้า ต่างไปอยู่ที่อื่นกันหมด คุณอาไปอยู่อเมริกา คุณป้าไปมีบ้านอยู่หัวหิน นานๆ ทีเราถึงจะได้เจอกัน

สรุปว่า บ้านหลังนี้เป็นมรดกตกทอดมาถึงคุณพ่อสามีดิฉัน และแน่ล่ะค่ะ! สามีดิฉันก็ต้องได้รับช่วงต่ออย่างเต็มภาคภูมิ

บ้านหลังนี้สวยและมีเสน่ห์สไตล์บ้านเก่าแก่ทั้งหลาย แถมยังทำเลดี ตั้งอยู่ในแถบสาทร ดังนั้น จึงมีคนมาจีบขอซื้อเพื่อจะทำร้านอาหาร เขาว่าบรรยากาศดีมาก สุดแสนจะคลาสสิค ดิฉันน่ะฟังแล้วใจรอนๆ นึกลุ้นอยากให้ขายน่ะซิคะ!

แหม! คิดๆ แล้วดิฉันไม่ได้มีอะไรผูกพันกับบ้านหลังนี้สักหน่อยอีกอย่างหนึ่ง...โปรดสังเกตคำว่า "ผู้ดีเก่า" ดิฉันขอพูดถึงด้วยความเคารพนะคะ ว่าเป็นตระกูลที่น่าภาคภูมิใจมาก ต้นตระกูลมียศถาบรรดาศักดิ์เป็นถึงขุนน้ำขุนนาง สมัยก่อนโน้นน่ะมีอำนาจวาสนาข้าทาสบริวารล้นเหลือ แต่มาถึงยุคนี้มันก็เหลือแต่เกียรติประวัติที่น่าภูมิใจเท่านั้น

พูดตรงๆ ว่าเราไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย ไม่เหมือนพวกเศรษฐีใหม่ที่รวยกันเป็นพันๆ ล้าน เพราะทำธุรกิจการค้า ลงทุนมากมายใหญ่โต

ดิฉันนึกฝันหวาน...ถ้าขายบ้านพร้อมที่ดินในพื้นที่ไร่เศษๆ นี้ไปได้ล่ะก็... โอ้โฮ! เราคงรวยน่าดู มูลค่าของบ้านและที่ดินในย่านนั้นมันช่างเย้ายวนใจเสียนี่กระไร!

แต่ดูเหมือนจะมีเพียงดิฉันคนเดียวเท่านั้นละมังคะ ที่นั่งตาโต ขนลุกซู่ๆ เมื่อมีคนมาพูดจาแทะโลม...เอ๊ย! เกลี้ยกล่อมให้สามีและคุณพ่อสามีขายบ้านให้เขา หรืออย่างน้อยก็ให้เขาเช่าทำร้านค้า ร้านอาหาร

"แล้วเราจะไปอยู่ไหนกันล่ะ?" สามีพูดหัวเราะๆ เมื่อฟังความเห็นของดิฉัน

เฮ้อ...จะนั่งครอบครองบ้านเก่าแก่บนที่ดินราคาหลายสิบล้าน ทั้งๆ ที่เงินทองของเราก็ยอบแยบแบบนี้น่ะหรือ...

พ.ศ.2530 ดิฉันตั้งครรภ์ และเมื่อท้องได้ราว 5 เดือนก็เริ่มคิดว่า พอคลอดลูกดิฉันอาจต้องลาออกจากงานที่ทำเพื่อมาเลี้ยงดูลูกเอง...แต่ให้สามีทำงานคนเดียวนี่น่ะ จะหาเงินพอเหรอ? คิดๆ แล้วน่ากลุ้มใจค่ะ

คืนนั้น ดิฉันนั่งอยู่คนเดียวบนเตียงในห้องนอน สามีกลับดึกค่ะ เขาโทร.มา บอกแล้ว...ตอนนั้นราว 5 ทุ่มครึ่ง ดิฉันครึ่งนั่งครึ่งนอน บนตักมีหนังสือตำราเกี่ยวกับการเลี้ยงดูทารกวางแผ่อยู่ จิตใจล่องลอยไปไกล...นึกถึงฐานะการเงินของครอบ ครัว แล้วก็นึกไปถึงเรื่องที่มีนายทุนอยากมาซื้อบ้านเรา...

แหม! ถ้าเป็นของดิฉันน่ะจะขายไปเลย ไม่รีรออ้อยสร้อยอยู่อย่างนี้หรอก!

ทันใดนั้น มีสิ่งหนึ่งห้อยลงมาตรงหน้า...คุณพระช่วย! นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ

หัวคนค่ะ สิ่งที่ห้อยลงมาจากเพดาน ประจันหน้ากับดิฉันเป็นศีรษะกลับหัวของหญิงชรา ผมทรงดอกกระทุ่มสีเทาเงิน ใบหน้าแหลมเรียวเล็ก คอระหงและบ่าที่เปล่าเปลือย...เธอคาดอกด้วยผ้าแถบสีแดงคล้ำๆ ปากเธอเปรอะเลือด...ไม่ใช่ คงจะเป็นน้ำหมากต่างหาก

ดวงตาคมกล้า วาวโรจน์ จ้องตากับดิฉันห่างกันแค่คืบ!

เป็นไปไม่ได้! ดิฉันบอกตัวเองเช่นนั้น...เราต้องฝันไปแน่ๆ ไม่ใช่ความจริง! สติของดิฉันเลื่อนลอย มันขัดกับธรรมชาติที่จะมีคนแก่ห้อยหัวลงมาจากเพดาน แต่มันก็อยู่ตรงหน้านี่แล้ว...

เมื่อจ้องดวงตาคู่นั้น ดิฉันก็เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในหนังย้อนยุค! รับรู้ทันทีว่าหญิงชราผู้นี้ต้องเป็นผีบ้านผีเรือน...ภาพความเป็นอยู่ในอดีต และความรู้สึกต่างๆ ไหลเข้ามาในจิตใจ ในสมอง...เหมือนเราดูหนัง! มันเป็นสิ่งที่พรั่งพรูเข้ามาขณะประสานตากับภูตวิญญาณ...

และแล้ว ภาพอันน่าพรั่นพรึงก็หายไป!

ดิฉันพบตัวเองนั่งนิ่งขึง ตะลึงอยู่บนเตียง ทุกอย่างสับสน งุนงง แต่ไม่ใช่ความกลัว...ทั้งๆ ที่ดิฉันน่าจะกลัวไม่ใช่หรือคะ?

ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนถูกสะกดจิต ดิฉันไถลตัวช้าๆ ลงนอนแล้วก็หลับไป...หลับจนกระทั่งสามีกลับมาและเขาหอมแก้ม ดิฉันลืมตาตื่น... เล่าให้เขาฟัง สามีเพียงแต่หัวเราะบอกว่าบ้านเก่าๆ จะมีผีบ้านผีเรือนคุ้มครอง ไม่ต้องกลัว!

เชื่อไหมคะว่าดิฉันไม่กลัวแบบที่น่าจะกลัวผี...

ตรงกันข้าม มันกลับมีความรู้สึกทึ่งอย่างประหลาด กึ่งๆ จะอบอุ่นใจอย่างสามีว่าจริงๆ ด้วย ว่ามีวิญญาณคอยปกปักรักษาเราอยู่

ตั้งแต่นั้นมา ความคิดของดิฉันก็เปลี่ยนไป...ดิฉันกลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านนี้ และมีความสุขมาก...

ปัจจุบันลูกสาวลูกชายของดิฉันจบการศึกษา กำลังจะไปต่อที่อังกฤษ... ฐานะเราไม่ได้ยากจนอย่างที่ดิฉันคิดหรอกค่ะ เรารุ่งเรืองเชียวล่ะ ...ส่วนหนึ่งคงมาจากผีบ้านผีเรือน...ท่านมาให้คุณน่ะค่ะ ไม่ใช่มาให้โทษอย่างที่หลายๆ คนอาจจะเคยหวาดระแวง!