"ดำเนิน" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากห้องเช่า
ผมเช่าห้องอยู่บนชั้น 3 ของอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งแถวราชเทวีนี่เอง เขาว่าห้องที่ผมเช่านี้ เมื่อก่อนเคยมีนักศึกษาคนหนึ่งอาศัยอยู่ เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาดี แต่มีอันเป็นไป ต้องตายก่อนวัยอันสมควร
ตอนผมย้ายเข้ามาใหม่ๆ ห้องนี้ยังมีกลิ่นอายของผู้หญิงอยู่! อ้าว? ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ
ถึงแม้ข้าวของเครื่องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกขนย้ายไปหมดไม่เหลือหลอ ญาติๆ ของเธอมาขนไปน่ะครับ กระทั่งผ้าม่านก็เอาไปด้วย คนในอพาร์ตเมนต์บอกว่า เมื่อก่อนเคยเป็นม่านลายกุหลาบสวยจับใจ มันถูกปลดไปแล้ว ผมต้องหาผ้าม่านสีน้ำเงินทึบมาใส่แทน
เตียงนอนผมก็ซื้อเอง ไม่ได้ใช้ของคนที่เคยอยู่มาก่อนหรอกครับ แต่กระนั้น ผมจำได้ว่าวันแรกที่อยู่ในห้องนี้ตามลำพัง ผมได้กลิ่น กุหลาบอ่อนๆ เป็นน้ำหอมคล้ายๆ ทีโรส...หอมชื่นใจซะไม่มี!
นี่ถ้าเป็นคนขวัญอ่อนละก็กลัวปอดแหกไปแล้ว แต่ผมคิดว่ากลิ่นมันยังอวลอยู่เป็นธรรมดา เจ้าของห้องคนก่อนคงจะฉีดละอองน้ำหอมกลิ่นนี้ทุกวี่ทุกวันแน่ๆ เลย
นึกหลับตาเห็นภาพเลยละครับ...
สาวน้อยร่างอรชรในชุดนักศึกษา คงหันซ้ายหันขวาอยู่ที่หน้ากระจกแต่งตัวสำรวจความเรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว ก่อนจะคลาไคลไปเรียนหนังสือ! เฮ้อ...น่าเสียดายจริงๆ เธอไม่น่าอายุสั้นเลย
ผมไม่เคยเห็นตัวตนของเธอหรอก แต่คนแถวนี้บอกว่าเธอสวย ผมก็นึกวาดภาพเอาตามสเป๊กของผมเอง...อย่าถือสาหนุ่มโสด พนักงานบริษัทโฆษณาอย่างผมเลย
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้เดือนกว่าๆ ผมสุขสบายพอตัว คนแถวนี้แซวว่าไม่กลัวผีเหรอ? แหม! ผมไม่กลัวหรอกครับ คนเราตายแล้วตายเลย จะกลับมาหลอกหลอนได้ไง? คนกลัวผีน่ะหลอกตัวเองทั้งเพนะ ผมว่า...
ขืนคนตายกลับมาหาคนเป็นได้จริงๆ ป่านนี้คงเจอะเจอกันถ้วนหน้าแล้วละมั้ง?
สุดสัปดาห์ก่อนพี่สาวผมแวะมาเยี่ยม พาหลานอายุ 12 ขวบมาด้วย เป็นหลานสาวครับ ชื่อน้องแก้ม น่ารักน่าเอ็นดู พวกเขาไปทะเลที่ระยองกันมา น้องแก้มตัวดำเป็นเหนี่ยงเชียว สงสัยเล่นน้ำทะเลทั้งวัน หลานผมคนนี้ว่ายน้ำเก่ง
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่พวกเขามาหาผม แวะเอาขนมของฝากมาให้...ห้องผมก็พลันมีกลิ่นแปลกๆ มันเป็นกลิ่นเน่าเค็มๆ ที่ตอนแรกก็โชยมาอ่อนๆ เหม็นตุๆ แล้วก็แรงขึ้นๆ จนผมแทบทนไม่ได้...
ตัวอะไรมาตายวะ...เหม็นเน่าคลุ้งไปหมด!
และแล้วผมก็หาจนพบ มันเป็นปูเสฉวนตัวใหญ่มาก...ใหญ่เกือบเท่ากำปั้นเราแน่ะ! ตัวมันโตกว่าปูเค็มที่เขาใส่ส้มตำ มันตายจนเน่าเป็นฟองน่าขยะแขยง แถมเหม็นร้ายกาจ
ผมโทร.ไปบอกพี่แต้วว่า น้องแก้มมาลืมเสฉวนไว้ที่ระเบียงห้องผม...พี่แต้วงงใหญ่ เรียกน้องแก้มที่อยู่ใกล้ๆ นั้นมาถาม น้องแก้มคุยกับผม เธอยืนยันว่าไม่ได้จับปูจับปลาอะไรมาทั้งนั้น เธอมีแต่โมบายเปลือกหอยที่ซื้อมาฝากผมเท่านั้นจริงๆ
เอ...แล้วเจ้าเสฉวนตัวเหม็นนี่มันจะมาได้ยังไง?
นี่มันสัตว์ทะเลนะ! ถ้าไม่มีใครพามันมา มันก็ปีนขึ้นมานอนแอ้งแม้งตายอนาถบนชั้น 3 นี่ไม่ได้หรอกน่า!
เสียงน้องแก้มยืนยันหนักแน่น จนผมเชื่อว่าเธอไม่ได้จับสัตว์ทะเลใดๆ มาเลย แต่ทีนี้ผมก็งงซิ...ถ้าน้องแก้มไม่ได้เอามา แล้วมันมาได้ไง? โอย...ช่างเถอะ! คิดแล้วปวดหัวเปล่าๆ
คืนนั้นผมฝันครับ...ผมเห็นเด็กสาวผมยาวกำลังเล่นน้ำทะเลกับเพื่อนๆ แล้วเธอก็จมน้ำ ขณะที่เพื่อนๆ ไม่มีใครสนใจเหลียวมาดูเลย
ในฝัน...ผมถูกเธอฉุดลงไปในทะเลลึกด้วยกัน ผมเห็นความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ผมรู้สึกถึงความแสบสุดขีด ทั้งจมูก ปากและช่องอก ผมรู้สึกถึงแรงสะอึกเป็นครั้งสุดท้าย ที่ลมทะลักพรวดออกจากปอด น้ำทะเลไหลเข้าไปแทนที่...
มันอึดอัดก่อนจะปล่อยร่างไปตามแรงคลื่น เหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว ผมที่สยายแผ่ไปรอบๆ คล้ายกับสาหร่าย...
ผมตื่นขึ้นด้วยใจระทึก เหนื่อยมาก ปวดในอกเหมือนคนเป็นโรคหัวใจจนต้องกำหน้าอกแน่น เหงื่อแตกซิกทั้งๆ ที่แอร์เย็นเฉียบ รู้สึกว่าผมจมน้ำตายแล้วในความฝัน...และนี่ ผมตื่นจากความตาย!
มันน่ากลัวและเป็นจริงเป็นจังจนผมไปเล่าให้แม่ค้าข้าวแกงชั้นล่างอพาร์ตเมนต์ฟัง เธอถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ถามว่า...รู้มั้ยว่าเจ้าของห้องเขาเป็นอะไรตาย?
เออ! จริงซิ ผมไม่เคยรู้เลย งั้นผมขอเดาเล่นๆ แล้วกัน...จมน้ำตาย!?
ใช่! เธอที่น่าสงสารจมน้ำตายที่ระยอง!
เป็นไปได้ไงเนี่ย? บังเอิญซะละมั้ง...หลานสาวกับพี่สาวเพิ่งกลับจากระยอง...เสฉวนปริศนาที่มาตายบนระเบียง! กลิ่นเน่าที่ยังติดจมูก...
ทุกอย่างนี่อาจทำให้ผมเพ้อเจ้อ จินตนาการเห็นความตายของเด็กสาว...มันอาจไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ผมคงประมวลเอาข้อมูลในโลกความจริงทุกอย่างมาแต่งเรื่องฝันขึ้นมาเอง
ผมไม่เชื่อเรื่องผีนี่นา...
กินข้าวเสร็จผมก็กลับขึ้นห้อง พอเปิดประตูเข้าไปผมก็แว่วเสียงคล้ายผู้หญิงทักทาย! เอาละซิ...ผมคิดไปเองอีกแล้ว ผีไม่มีจริงหรอกครับคุณ! บรื๋ออออ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น