วิญญาณห่วง

"มาโนช" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงแรม ผีสิง

ผมทำงานธนาคารอยู่ที่ภาคเหนือตอนล่างมาหลายปีแล้ว แต่ต้องไปประชุมที่สำนักงานใหญ่ในกรุงเทพฯ เดือนละครั้ง ขับรถไปกลับเอง เช่าโรงแรมแถวสุขุมวิท 5 ครั้งละ 2-3 คืนจนกลายเป็นขาประจำไปเลย

ประชุมเสร็จก็กลับมาพักผ่อนที่โรงแรม นัดเพื่อนฝูงหลายคนที่ล็อบบี้บ้าง ในช็อปบ้าง ดื่มเบียร์อุ่นเครื่องกันนิดหน่อย ก่อนจะออกไปตระเวนกรุงเทพฯ กันทุกคืน

การขับรถระยะไกลๆ มีเพื่อนเตือนให้ระวังโดนผีหลอก ทั้งผีตามท้องถนนกับผีในโรงแรม อย่างแรกก็คล้ายๆ กัน เช่น เห็นคนวิ่งตัดหน้าตรงทางเปลี่ยวบ้าง บางทีพ้นโค้งก็เจอผู้หญิงยืนจังก้าอยู่กลางถนน เล่นเอาคนขวัญอ่อนหักรถหลบจนชนต้นไม้บ้าง ตกถนนบ้าง ถึงไม่ตายก็คางเหลืองไปตามๆ กัน

ผีในโรงแรมก็มีหลากหลายรูปแบบเหลือเชื่อ ทั้งมาเคาะประตูบ้าง เปิดปิดทีวีตอนเราอยู่ในห้องน้ำบ้าง แถมหมุนหาช่องนั้นช่องนี้อีกต่างหาก หนักกว่านั้นก็มาหลอกหลอนตอนเรานอนหลับ

กำลังตกอยู่ในสุขารมย์ก็มีเสียงผู้หญิงร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ เตีย

ง เมื่อเปิดไฟสว่างก็ไม่เห็นใครเลย เล่นเอาประสาทเสีย ใกล้สติแตก ต้องเผ่นลงไปชั้นล่าง หลับนกอยู่ที่ล็อบบี้จนรุ่งเช้า แล้วรีบเช็กเอาต์ออกไปก่อนจะหัวใจวายตาย

บางรายหลับสบายๆ อยู่คนเดียว รู้สึกว่ามีใครมานอนเบียดอยู่ในผ้าห่ม...ลืมตามองเห็นสาวสวยนอนตะแคงจ้องมองด้วยดวงตาดำขลับ ยิ้มหวานหยาดเยิ้ม...ไม่ว่าจะแสนสวยหรือหวานหยาดเยิ้ม สุดเซ็กซี่แค่ไหนคนที่เห็นก็ร้องจ้า กระเด้งตัวเผ่นอ้าวออกจากห้องอุบาทว์โดยไม่คิดชีวิตทั้งนั้นแหละ

ยอมรับว่าบางครั้งมานอนโรงแรมในกรุงเทพฯ ก็ทำให้ผมนึกเสียวสันหลัง แต่ส่วนมากมักเฉยๆ อาจจะเกิดจากความเคยชินในการนอนโรงแรมมานับสิบปีแล้วก็เป็นได้

อ้อ! ผมมักจะได้ห้องเดิมที่ชั้น 5 พบรูมเมดคือน้าเบียบกับหนูตุ๊กเป็นประจำ

น้าเบียบอายุสี่สิบเศษ ขาวท้วม อารมณ์ดี อ่อนกว่าผมราว 4-5 ปี ผมเรียกน้าตามหนูตุ๊กวัยเบญจเพส หน้าตาเรียบๆ แต่รูปร่างดีเหมือนพวกดารานางแบบ เราพบกันบ่อยๆ จนสนิทสนมคุ้นเคยกัน

ผมให้ทิปไว้ล่วงหน้าคนละ 100 บาท ก่อนจะกลับอีก 100 บาททุกครั้ง ถ้าไม่พบก็จะจ่ายเพิ่มในครั้งต่อไป

บางครั้งแขกเยอะจนต้องแยกย้ายกันไปทำห้อง ผมก็จะฝากเงินไว้ให้อีกคน บางครั้งก็มีขนมหรือผลไม้มาฝาก ซื้อหาจากปากซอยใกล้ๆ ฟู้ดแลนด์ ถือว่าเป็นมิตรจิตมิตรใจครับ...ที่แน่ๆ คือผมได้พักห้องนอนและห้องน้ำสะอาดสะอ้าน ไม่มีอะไรตำหนิติติงได้เลย

ครั้งล่าสุดที่ไปกรุงเทพฯ ผมก็ประสบเรื่องสยองเข้าเต็มเปา!

ขณะที่ขับรถมาตามทางหลวงเอเชีย เข้าเขตจังหวัดสิงห์บุรีตอนบ่าย เจอรถติดเป็นแพเพราะมีอุบัติเหตุ รถกระบะชนรถตู้ มีรถทัวร์ถล่มซ้ำ..กำลังช่วยเหลือคนเจ็บจากสองคันแรกทุลักทุเล เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด...ภาพจากริมถนนทำให้ต้องเบือนหน้าหนี

คนตายนอนเรียงรายกันราว 5-6 ศพ แถมยังมี เจ้าหน้าที่ช่วยกันหามร่องแร่งลงมาอีก...เลือดแดงฉานไหลนองจากร่างที่มีบาดแผลเหวอะหวะยับเยิน ผมไม่เคยเจออุบัติเหตุร้ายแรงแบบนี้มาก่อนเลย เล่นเอามือเท้าอ่อน ปากคอแห้งผากไปหมด ขับรถอย่างระมัดระวังจนถึงจุดหมายปลายทาง

ไขกุญแจเข้าห้องได้ก็พอดีได้ยินเสียงเคาะประตู หนูตุ๊กหยิบผ้าเช็ดตัวจากรถเข็นบอกว่าแขกเยอะมาก แถมเช็กเอาต์ช้าทำให้เสียเวลาทำห้อง ผมบอกให้จัดการกับห้องนอนไปพลางๆ ขอตัวเข้าอาบน้ำก่อนล่ะ

ผมใช้วิธียืนอาบน้ำในอ่าง ไม่ต้องเสียเวลา...ได้ยินเสียงเปิดทีวีก็นึกสงสัยว่าหนูตุ๊ก บริการแขก หรือตัวเองอยากดูละครตอนเย็นกันแน่?

เสร็จสรรพสวมเสื้อคลุมออกมา ปรากฏว่าทีวีเปิดอยู่จริงๆ เห็นน้าเบียบกำลังเหน็บชายผ้าที่หัวเตียง แกหันมายกมือไหว้ ผมก็ถามว่าเสร็จจากห้องอื่นแล้วเหรอ ถึงมาช่วยตุ๊กทำห้องน่ะ?

ขาดคำก็เห็นน้าเบียบอ้าปากค้าง เบิกตาโพลง หน้าซีดเผือดอยู่ในแสงไฟ

"ตุ๊กมาทำห้องเหรอคะ? โธ่! มันทะเลาะกับผัวจนคิดสั้น ผูกคอตายไปเมื่อคืนนี้เอง พบศพตอนเช้ามืด...มันคงห่วงงานน่ะ หรือไม่ก็รู้ว่าคุณจะมา..."

ผมเข่าอ่อนยวบ ขนลุกซ่าไปทั้งตัว ฝากเงินน้าเบียบไปช่วยงานศพหนึ่งพันบาท...แน่ใจว่าคงไม่เคยมีใครโดนผีหลอกในโรงแรมแบบที่ผมเจอะเจอมาแน่นอน...เดือนหน้าผมต้องย้ายโรงแรมใหม่แล้วล่ะครับ! บรื๋อออ...

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 26 - ฉบับวันที่ 11 ธันวาคม 2557