"นายโก้" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในคืนสวดศพเพื่อน
การถูกผีหลอกเป็นประสบการณ์เฉพาะตัว ที่เกิดกับประสาทสัมผัสทั้งห้าของคนที่ถูกหลอกเท่านั้น อย่างเช่น ตาเห็น จมูกได้กลิ่น หูได้ยิน หรือบางรายรู้สึกว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาถูกเนื้อต้องตัว...มันน่ากลัวจริงๆ แต่พอไปเล่าให้ใครฟังเขาก็หาว่าเราประสาทหลอน!
ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีหนึ่ง เทอมปลาย เพื่อนในห้องผมคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุถึงกับตายคาที่เลยครับ น่าสงสารมาก...
เธอชื่อแป้ง ไม่ค่อยสนิทกับผมนักหรอก แต่เราก็อยู่ห้องเดียวกัน เคยคุยเคยแซวกันเป็นประจำ เธอนิสัยดีครับ หน้าตาน่ารัก มีแววทะเล้นอยู่ไม่น้อย...ผมชอบเพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงหน่อมแน้ม หรือดัดจริต
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราเหงาๆ ขึ้นมาเพราะอาจารย์มาสาย เราไม่รู้จะทำอะไรก็เลยรวมกลุ่มกันคุยเรื่องผี...แป้งก็เข้ามาฟังด้วย เธอไม่ใช่คนเชื่อเรื่องผีสางนางไม้ ออกจะดูถูกด้วยซ้ำ! เธอหัวเราะเยาะเมื่อผมเล่าว่า เคยถูกผีหลอกที่บ้านหลังเก่า....ตามปกติผมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนเลย แต่วันนั้นเกิดฉุนขาด จนหลุดปากว่าไปหลายคำ...
เธอจ๋อยเลยครับ พอเห็นเธอหน้าเสียผมก็สงสาร ต้องเปลี่ยนน้ำเสียงพูดกับเธอให้อ่อนลง...จากนั้นเธอก็คงอยากขอโทษ แต่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพูดอย่างเอาใจ...ถามว่าผมคิดอย่างไรกับเรื่องผี เรื่องวิญญาณ?
เราแยกจากวงเพื่อนๆ มาเสวนากันสองคน...ผมบอกเธอถึงความเชื่อของผมว่าคนเราตายแล้ววิญญาณยังอยู่แน่ ไม่สูญสลาย เราต้องทำความดี ละเว้นความชั่ว เพื่อพัฒนาจิตใจเราให้สูงขึ้น แป้งรับฟัง แต่ยืนยันอย่างอ่อนหวานว่าเธอไม่เชื่อเช่นนั้น คนเราตายแล้วก็ดับไปเลย แต่เธอเชื่อว่าการอยู่ในโลกนี้ต้องทำความดีเพื่อให้สังคมสงบสุข
"เอาเหอะน่า ถ้าแป้งตายแล้ววิญญาณยังอยู่ แป้งจะมาบอกโก้นะ" เธอพูดติดตลก
เพียงสองสัปดาห์หลังจากนั้น มอเตอร์ไซค์ที่แป้งซ้อนท้ายก็ถูกรถกระบะชนอย่างแรง แป้งกระเด็นหัวฟาดพื้นตายทันที! ผมได้แต่หวังว่าเป็นความตายที่ไม่เจ็บปวดทรมาน...ทั้งสงสารและคิดถึงเธอจนน้ำตาไหล
พวกผมไปงานศพเธอในเย็นของวันต่อมา....ร่างของแป้งนอนสงบนิ่งบนตั่ง ยื่นแขนขวาออกมานอกผ้าแพรเพลาะสีม่วงอ่อน ใบหน้าบวมนิดๆ ซีดเผือดแต่ยังน่ารักและดูสวย...รอบศีรษะมีผ้าก๊อซพันไว้แน่นหนา เห็นแล้วใจหายครับ
หลังจากรดน้ำแล้วผมก็ถอยออกมายืนดูรูปหน้าศพ...เป็นรูปถ่ายเล่นๆ ที่เธอหันข้างแล้วเหลียวมามองกล้อง เหมือนการเหลียวมาลาเป็นครั้งสุดท้ายยังไงยังงั้น! เธอยิ้มเห็นฟันเรียงเป็นระเบียบ ปากเผยอน้อยๆ คล้ายกำลังหัวเราะ แหม! ช่างเลือกรูปนี้มาจริงๆ ทั้งสวยและมีความหมายของการลาจากเพื่อไปดี...ผมหันกลับมานั่งเก้าอี้แถวที่สอง หลังที่นั่งของเจ้าภาพ แล้วมองไปที่รูปนั้นอีกที
คุณพระช่วย! รูปของแป้งอยู่ในท่าเดิม คือเหลียวข้ามไหล่มามองกล้อง แต่เธออมยิ้มน้อยๆ ดูเศร้าๆ ไม่ใช่แย้มยิ้มปนหัวเราะอย่างที่ผมเห็นเมื่อนาทีก่อน! ผมหลุดปากร้องเฮ้ย! เสียงลั่นจนเพื่อนชื่อเต้หันมา "อะไรวะไอ้โก้...เห็นผีไอ้แป้งรึไง?" ผมตอบว่า "เออ...ตะกี้รูปแป้งยิ้มกับกู!" เพื่อนผมเงียบไปอึดใจ ก่อนจะหันไปมองรูปหน้าศพ
"ก็ปกติดีนี่หว่า มึงตาฝาด ประสาทหลอนไปเองมั้ง...อดนอนหรือเปล่าวะ?"
ผมไม่ต่อล้อต่อเถียง เพราะกำลังมึนงงจนหมดแก่จิตแก่ใจจะเถียงกับมัน ว่าผมแน่ใจในสิ่งที่เห็น...ทันใดนั้น ไอ้เต้ก็ร้องขึ้นมาบ้าง "เฮ้ย! กูได้ยินเสียงแป้งว่ะ! กูจำได้....หัวเราะแบบนี้ไม่มีใคร...แป้งก้มลงมาหัวเราะกรอกหูกู"
"ไม่เห็นได้ยินเลย..." ผมกำลังจะพูดต่อว่ามันได้ยินคนเดียว แต่ก็พูดไม่ออกเพราะดูจากสถานการณ์และสิ่งแวดล้อมแล้ว...ผมเองก็เพิ่งโดนมาหยกๆ
ไอ้เต้มีทีท่าหวาดกลัวเห็นได้ชัด มันพนมมือแต้ แต่สายตากวาดไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ผมเอาศอกกระทุ้งเตือนมันเพราะพระท่านเหล่ๆ มาทางนี้แล้ว ทว่าสิ่งที่ผมทำนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกครับ พระท่านเหลือบมามองเราอย่างไม่ค่อยสบายใจ ไม่ใช่เพราะท่าทางกลัวผีของไอ้เต้...ท่านกำลังมองปฏิกิริยาของเหล่านักศึกษารอบๆ ตัวผมต่างหาก...
คลื่นความหวาดหวั่นค่อยๆ ขยายวงออกไปทุกทีจนเกิดเสียงพึมพำไปทั่วศาลาวัด!
กลุ่มเพื่อนสนิทของแป้งได้กลิ่นหอมของน้ำหอมที่แป้งชอบใช้ พวกเธอถามแม่และพี่น้องของแป้งแล้ว พวกเขาไม่ได้ใช้น้ำหอมนี้ และไม่ได้กลิ่นด้วย...กลิ่นมันวนเวียนคล้ายแป้งกำลังเดินทักทายเพื่อนๆ ของเธอ...
ผมค่อยๆ เหลือบมองรูปหน้าศพอีกที...เฮ้อ! โล่งอก...เธอหัวเราะเห็นฟัน ไม่ได้อมยิ้มเศร้าๆ อย่างเมื่อกี้...แต่ผมรู้ดีแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"วิญญาณมีจริงใช่มั้ย แป้ง? ขอบใจนะที่มาบอก หลับให้สบายเถอะ! รู้แล้วไม่ต้องมาบอกอีกก็ได้...กลัวนะโว้ย!" ผมบอกเธอด้วยความรักจากใจจริง!
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 26 - ฉบับวันที่ 15 ตุลาคม 2557
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น