ย้อนหลังไปถึงรุ่นครูเหม เวชกร คือ "อรวรรณ" (เลียว ศรีเสวก) ผู้โด่งดังสุดขีดในนวนิยายบู๊ล้างผลาญ ก็เคยเขียนเรื่องผีมาโชกโชน ไม่ว่า สมบัติผี, ค้างคาวผี, ราชินีมหากาฬ ฯลฯ ในหนังสือ 10 สตางค์ ขนาด "พี่เลียว" ยังเล่าไว้ว่า
"เรื่องบ้าบอคอแตกผมก็เอากะเค้าเหมือนกัน มหัศจรรย์เสียจนผมเองขนหัวลุกซู่ เพราะสงสัยว่าจะโดนด่าแม่เป็นการใหญ่ ที่อุตริเอาเรื่องบรมโกหกมาเขียน"
ใครจะด่าล่ะครับ มีแต่หาซื้อกันมาอ่านจนหูตาสว่างจ้าทั้งนั้นแหละ
อ.อรรถจินดา (พ.ต.ท.อรรถ อรรถจินดา) ชอบเขียนเรื่องบู๊โชกเลือดรุ่นเดียวกับ "อรวรรณ" เช่น หล่อนเกิดมาฆ่า, หล่อนอยู่เพื่อฆ่า เคยเขียนปีศาจนิยายดังระเบิดคือ โรงแรมผี, ปีศาจกากอยด์ เป็นต้น
นอกจากเรื่องยาว "พี่อรรถ" ยังถนัดเรื่องสั้นแนวผีๆ สางๆ อีกด้วย อาจถนัดกว่าเรื่องยาวด้วยซ้ำ เพราะมีรวมเรื่องผีฉบับกระเป๋าออกวางตลาดเรื่อยๆ ในยุคปีศาจนิยายรุ่งเรืองเฟื่องฟูสุดขีด พร้อมๆ กับ เหม เวชกร และ "ใบหนาด" ทั้ง 2 ท่านแรกน่ะอายุมากกว่าพ่อของ "ใบหนาด" ซะด้วยซ้ำ
สด กูรมะโรหิต ก็เขียนเรื่องผี!
พูดเป็นภาพยนตร์อินเดียไปได้ ผู้เขียน ปักกิ่ง-นครแห่งความหลัง, ระย้า, ขบวนเสรีจีน, เลือดสีแดง, เลือดสีน้ำเงิน หรือ เมื่อหิมะละลาย นี่น่ะนา เขียนเรื่องผี?
แหม! ก็มันเสียราศี หรือเกสรพิกุลร่วงที่ไหนเล่า ถ้าจะเขียนปีศาจนิยายให้คนอ่านขนหัวลุก หรือขนแขนสแตนด์อัพน่ะ?
"วิญญาณพยาบาท" ของ สด กูรมะโรหิต ลงพิมพ์ในสกุลไทยแล้วนำมารวมเล่มหนาปึ้ก 2 เล่มจบโดยสำนักพิมพ์คลังวิทยา ตั้งแต่ พ.ศ.2500 โน่นแน่ะ
ส.เนาวราช ผู้เขียน เหยี่ยวราตรี ดังระเบิดเถิดเทิงรุ่นเดียวกับ อินทรีแดง ของ เศก ดุสิต ก็เขียนเรื่องประเภทปีศาจนิยาย คือ แม่ย่านาง...ต่อมาก็สร้างเป็นหนังใหญ่เรียบร้อย
พ.ต.ต.ประชา พูนวิวัฒน์ ผู้โด่งดังมาจากเรื่องบู๊แสบสันต์อย่าง เข็ดจริงๆ ให้ดิ้นตาย, ป่าลูกกรง, อย่าโกรธผมเลยทูนหัว, ว่าจะไม่แล้วเชียว...ก็ยังมาเขียนเรื่องผี ใช้ฉากกรุงโรม ประเทศอิตาลี เพราะ "เฮียชา" เคยไปดูงานสืบสวน-สอบสวน ที่นั่นสมัยเป็นอัศวินแหวนเพชร ยุคนายพลเผ่า
"พนมเทียน" นักเขียนสารพัดแนว ไม่ว่าจินตนิยายอย่าง ศิวา-ราตรี, จุฬาตรีคูณ หรือเรื่องบู๊ล้างผลาญอย่าง เล็บครุฑ, ทูตนรก รวมทั้งเรื่องรักหวานจ๋อย พ่อแง่แม่งอนอย่าง แววมยุรา, กัลปังหา ฯลฯ รวมทั้งเรื่องผจญภัยในป่าดงสุดดัง เช่น เพชรพระอุมา นั่นปะไร
ก่อนหน้าเรื่องป่าก็บรรเลงเรื่องผีขนาดพ็อกเกตบุ๊กให้ "เฮียชิว" สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์นหลายเล่ม เช่น ภูตสีชมพู, รัตติกาลยอดรัก เป็นต้น
หยก บูรพา เขียน อยู่กับก๋ง ดังระบือลือลั่นแทบไม่มีวันจบสิ้น หันมาเขียนเรื่องผีๆ สางๆ ในชื่อ "ปีศาจอาถรรพณ์" สยองขวัญสั่นประสาทซะไม่มี
"ศรีเพชร" หรือ "รัตติกรณ์" นักเขียนรุ่นๆ ผม ถนัดเรื่องบู๊ ราศีสิงห์ ได้รับการยกย่องจากเพื่อนฝูงว่าตั้งชื่อเรื่องได้สุดเจ๋ง พอๆ กับ คมแสนคม ของ รังสี เทพวรสิน...ก็เบนปากกามาบรรเลงปีศาจนิยายด้วยเหมือนกัน
วังไทร, คุ้งตะเคียน...แค่เห็นชื่อเรื่องก็เตรียมขนหัวลุกได้เลย!
ประเสริฐ จันดำ เพื่อนรุ่นน้องที่สนิทสนมกับผมมาตั้งแต่ยุค ขวัญจิตรายสัปดาห์ ชอบเขียนกวีกับเรื่องสั้นเพื่อชีวิต ก็เขียนเรื่องผีสั้นๆ รวมเล่มให้สำนักพิมพ์สยามได้ราว 3-4 เล่มในนาม ดอน ไผ่งาม
เรื่องบู๊ล้างผลาญแนวไสยศาสตร์ที่ออกทางคาถาอาคมกับภูตผีพอเป็นกระสาย ก็มี ภูตเสน่หา ของ "สุชาดา" นักฆ่าตะกรุดโทน ของ ต๊ะ ท่าอิฐ เสาร์ห้า ของ "ดาเรศว์" ล้วนแต่เป็นเรื่องยาวทั้งสิ้น สนุกสนานจนกลายเป็นภาพโลดแล่นในจอเงินอีกต่างหาก
เรื่องสั้นรวมเล่มที่ถือว่าเป็นเจ้าตลาดเรื่องผีๆ สางๆ นี่มีอยู่ 3 คนเท่านั้นแหละครับ ในช่วงปี 2510-2513 น่ะ
เหม เวชกร, อ.อรรถจินดา และ "ใบหนาด"
สองท่านแรกล่วงลับไป 30-40 ปีแล้ว เหลือแต่รายหลังที่ยังเขียนเรื่องผีอยู่ทุกวันนี้...คงไม่ต้องบอกนะครับว่า "ใบหนาด" เป็นนามปากกาของ ณรงค์ จันทร์เรือง
ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก โดย ใบหนาด - ข่าวสด หน้า 31 - ฉบับวันที่ 18 พฤศจิกายน 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น